'Paradise by the dashboard light', komt als eerste bij me binnen als ik aan Hylke denk. Dat moet dus 1978 zijn geweest, toen het voor die tijd baanbrekende nummer voor het eerst op tv langskwam in het Achelse prachthuis aan de Bremstraat. Ik was 19, Hylke vier jaar ouder: best veel verschil dus, maar we waren desondanks beiden geboeid door wat we daar op tv zagen en hoorden. We gaan overigens véél verder terug, tot in Voorschoten aan toe. Maar daar was Hylke vooral 'de oudere broer van' en resten slechts flarden in mijn geheugen: rebels, niet naar de kapper willen, muzikaal, eigenzinnig. Logischerwijs zou het decennia duren voordat het leeftijdsverschil enigszins verdampte. We kwamen elkaar als volwassenen af en toe tegen: bij verjaardagen van Michiel, we linkten op twitter en Linkedin én we waren natuurlijk lid van het illustere genootschap 'Vrienden van den Uijlenspiegel', vernoemd naar de Valkenswaardse kroeg waar we als groep in de Achelse periode mooie tijden beleefden. Volgens mij is het twee jaar geleden dat ik Hylke voor het laatst sprak, tijdens een reünie van De Vrienden. Toen al ziek maar monter, ondanks grote zorgen, ook binnen het gezin. De laatste informatie kwam tijdens de meest recente reünie, van Arend en Karen die net bij Hylke op bezoek waren geweest. Geen positieve berichten, integendeel. Toen wisten we dat we elkaar als groep binnen afzienbare tijd weer zouden zien, zij het bij een heel trieste aangelegenheid.
"Op afstand, maar altijd daar", staat er boven dit bericht. Klopt: al waren we nooit heel close, ik ben Hylke mijn hele 59-jarige leven tegengekomen. Niet frequent, maar vaak genoeg om te weten dat er een mooi mens is heengegaan. Dat doet altijd pijn. Ook al staat die niet in verhouding tot die van zijn vrouw, kinderen en familie.
Take care guys.
