Hennie, vriend, wat verschrikkelijk dat je er niet meer bent!
Nog maar een paar weken geleden kwam jij nog ter sprake bij mij thuis. Mijn dochters lieten een foto zien van de koning en zijn rare auto, een DAF en ik vertelde een hilarisch verhaal van jou van vroeger. Je had een DAF gekocht, en nou niet omdat dit zo'n limo was maar wel omdat hij achteruit net zo hard kon rijden als vooruit. Jij haalde me thuis op en we gingen naar Amersfoort. Op de Birkstraat draaide je ineens de auto om en reden we in zijn achteruit helemaal tot de stoplichten bij het Witte Huis. Daar stonden we braaf te wachten voor rood, maar wel andersom en toen kwam er een auto met 2 oude mensen die achter ons stopte, of eigenlijk voor ons, en die keken naar ons of ze water zagen branden. Toen het stoplicht op groen sprong zwaaiden we vriendelijk naar ze en trok Hennie weer op in zijn achteruit! We kwamen niet meer bij! Dit is maar één van de vele herinneringen die ik aan jou heb, altijd zit er een vrolijke kwinkslag bij, zo was jij namelijk, een aanstekelijke grijns en vaak een grap die je op het verkeerde been zette.
Vanaf mijn 6e jaar kennen Hennie en ik elkaar. Op de foto zaten we in de 3e, dus we zullen een jaar of 8 zijn geweest. Omdat we zo dicht bij elkaar woonden fietsten we dagelijks heen en weer, ook tussenstops bij Jeroen. Na de lagere school ging jij naar de mavo en ik naar het Eemlandcollege en zagen we elkaar iets minder maar de band bleef hecht. Rond je 17e (MTS-tijd) trokken we weer meer naar elkaar toe, ook met de anderen gingen we los! Op de 2e foto maakten we inmiddels muziek, we speelden wel eens vals, maar zeiden we: "het is net als met de Olympische spelen: meedoen is belangrijker dan winnen" en we lagen weer dubbel, want weer ergens een feestje gescoord. Ook de Amersfoort-tijd aan de Korte Gracht zal ik, en met mij vele anderen, niet snel vergeten. Mijn hemel, wat hebben we gefeest, gelachen en geleefd ! Vanaf onze 30e jaar gingen we onze eigen weg, dat was niet erg, zo is het leven. Maar om nu te horen hoe het je afgelopen jaar is vergaan vind ik verschrikkelijk, ik blijf onze herinneringen koesteren en leef ontzettend mee met je vrouw, kinderen, broer, zus, moeder en al je andere dierbaren.