Lieve neven en nichten, kinderen van oom Henk,

Na een immens lang leven is jullie vader vertrokken van zijn geliefde plek op de Brink in Schalkwijk.
De huizen bij de witte brug over de Wetering, in mijn vroegste herinnering het plekje van onze opa en oma, en waar we oom Henk, tante Catrien en jullie allemaal op zondag tegenkwamen. Met daarachter de prachtige tuin die ik nog altijd voor me zie als een stukje paradijs met alle denkbare fruitsoorten, bramen, frambozen, pruimen en zelfs abrikozen en druiven. Jaren geleden heeft oom Henk me nog eens rondgeleid door wat toen zichtbaar zijn meest geliefde domein was geworden. Geweldig dat oom Henk, dankzij jullie intense zorgen, altijd op deze fijne plek heeft kunnen blijven wonen. En dat tot ruim voorbij zijn honderdste verjaardag, de bijzondere mijlpaal waar iedereen van mocht meegenieten en waar ik nog altijd met veel plezier aan terug denk.
Ik wens jullie allereerst veel sterkte om, na een heel mooi afscheid, eraan te wennen dat jullie je vader niet meer op deze zo vertrouwde plek op de Brink kunnen opzoeken. Ik hoop dat jullie met veel mooie herinneringen aan jullie vader verder kunnen.

Jack

In het voorbijgaan maakte ik altijd wel een praatje, als ome Henk bij mooi weer meestal in de voortuin zat met Jan en/of Aurelia. Dan ging het over de gewone dingen van alledag, waarbij ome Henk er regelmatig een kwinkslag tussendoor gooide en dan in zichzelf begon te grinniken.
Veel dieper ging het 100-minutengesprek na zijn 100-ste verjaardag. Als je astronomie als gemeenschappelijk raakpunt hebt, dan is een middag snel voorbij. Vooral de verbinding tussen wetenschap en zijn rotsvaste geloof, riepen vragen bij hem op. Wellicht heeft hij de antwoorden daarop nu gevonden.
Maar mijn herinneringen gaan verder terug, naar mijn jeugdjaren toen ik regelmatig bij ome Henk en tante Catrien ging logeren. Het contrast tussen laatste schooldag en eerste vakantiedag kon bijna niet groter zijn. Van 'de grote stad' naar een dorp. Daar zat je dan tijdens het eten opeens met 'een heel weeshuis' rond de tafel. Altijd rustig tijdens het eten, maar daarna was het feest. Ome Henk zette regelmatig een lied in waar iedereen dan op moest voortborduren. ''De eerste rover heette Piet, zitten kon ie, lopen niet''. Daar kwam bijna geen einde aan. Dan ging ome Henk in zijn luie stoel zitten met Karin op schoot.
Door de interactie in die grote groep heb ik zeker ervaringen opgedaan waar ik later iets aan heb gehad.

Een slechter moment om te overlijden kan ik me nauwelijks voorstellen. Die pandemie stuurt zelfs een begrafenis in de war. Ome Henk verdient een uitvaart in ëen volle kerk en na afloop een samenzijn van alle familie, vrienden en kennissen. Ik vrees dat het toch een stuk minder zal zijn. Heel erg jammer.
Omdat ik vanwege mijn gezondheid groepen moet vermijden, zal ik er in de kerk en na afloop niet bij zijn. Maar de herinneringen zullen altijd blijven, daar heeft het virus gelukkig geen vat op.
Daarom via deze weg iedereen gecondoleerd. In betere tijden moeten we er samen nog maar eens op terug komen om bij ome Henk stil te staan.

Wij kennen hem als Opa Baas., de opa-opa van onze kleinkinderen. Hij behoorde tot de sterksten onder ons.
Hij had een brede belangstelling voor de wetenschap en in de kosmos en ruimtevaart in het bijzonder.
Tijdens verjaardagen in Houten hebben we hier vaak over gesproken. Wij houden hem in gedachten.
Wij condoleren de familie met het verlies. Joma en Bart Dane