Hans, ik ga je interesse die je voor iedereen had missen. Je vroeg altijd hoe het ging en niet in een oppervlakkige manier, maar met oprechte interesse. En soms kwam je dan met mooie adviezen, waarvan ik me er een paar in de oren heb geknoopt. Die blijven ....

SBE, zonder Hans. Dat zal wennen worden. Hoe vaak kwam ik je niet tegen... in de gangen, vaak beneden bij de receptie, op straat... pendelend tussen de verschillende UM gebouwen. En altijd stond je even stil om te vragen hoe het met mij was. Ik weet dat je heel verdrietig was na het overlijden van je eerste echtgenote. En wat was ik blij te horen dat er een nieuwe liefde in je leven was en je weer in het huwelijksbootje was gestapt.
En nu... nu ben je er in eens niet meer. Niet verstopt tussen je boeken en papieren in je overvolle kamer, maar voorgoed, ...weg. Maar echt weg zul je niet zijn. Velen van ons zullen regelmatig herinneringen aan je ophalen. Je was een markant positief persoon.
Ik wens al je dierbaren heel veel sterkte toe in deze moeilijke tijd. Ik hoop dat alle mooie herinneringen aan jou ze troost zullen geven.

Beste Hans,
Ineens ben je er niet meer. Je zou deze week nog naar de faculteit komen, zoals je bijna nog elke week deed! Ik kan niet anders zeggen dan dat je een leegte achter laat. Al die jaren was jij altijd een van de eerste die me als mijn nieuwe werkweek weer begon even kwam begroeten. Soms was het te druk om lang te praten maar het feit dat je altijd even kwam betekende zo veel. Ook je opmerkingen en visie op bepaalde zaken waren soms zo recht voor zijn raap dat alleen jij ze zo kon maken. Ik denk dat we bijna tegelijkertijd bij SBE zijn gaan werken dus heb ook heel wat lief en leed van je meegemaakt. Tijdens de Coronacrises hebben we veel mailcontact gehad en heb ik je nog beter leren kennen. Had je zondag nog een mail gestuurd n.a.v. je aansporende mail om vooral niet bij de pakken neer te zitten door de avondklok.
Je laatste onvergetelijke woorden als herinnering:
“Vanmiddag waterig zonnetje hier in Geldrop. Ik ruik de lente al en de dagen zijn in één maand al een ruim half uur langer geworden! Daarom, kop op. In klagen zijn we goed, maar dat brengt ons geen steek verder. Juist nu moet het parool zijn: “Jetzt wird in die Hände gespuckt, Wir steigern das Bruto Sozial Product!” Dat is letterlijk een bekend Oostduits Punklied! We laten ze een poepie ruiken!”
Jacqueline

We leerden Hans kennen als broer van Ruud. Op bezoek daar was er altijd belangstelling vanuit Hans, hoe het met de ander ging, met grote betrokkenheid. Elke keer weer. Hij was in gesprekken iemand, die de uitdaging in de ander zocht. Wat er toe leidde, dat de conversaties op een prettige manier intensief waren. In korte tijd werden op analytische manier veel onderwerpen opbouwend kritisch bekeken. Met naast de intellectuele benadering regelmatig ook een opening naar een humoristische kant aan het bespreken van het onderwerp. Heel duidelijk zag je achter zijn brillenglazen voor en na zijn emotionaliteit doorschemeren, waarbij zijn warme persoonlijkheid zo naar voren kwam. Je zag ook, hoe gek hij was op Hilde, Ruud, hun kinderen en kleinkinderen, een affiniteit, die zozeer wederzijds was. Academisch gezien bereikte hij hetgeen hij wenste; daar praatte hij met ons informatief over, in alle bescheidenheid trots. Hij vertelde dan ook, dat hij in Maastricht genoot van de samenwerking met zijn studenten en collega's. De energie, de intellectuele uitdaging, maar vooral zijn warmte en hartelijkheid in zijn omgang met de ander, zo zullen wij hem blijvend herinneren! Lieve familie van hem; heel veel sterkte met het verlies van jullie Hans. Alle medeleven, fam. Verstraelen-Slevin, Horst.

Ik heb altijd gedacht dat Hans koppig genoeg was om iedereen te overleven. Vanaf de dag dat ik begon bij SBE -alweer zo'n vier jaar geleden- was een bezoekje van Hans een vast onderdeel van de dag. En elke donderdag speelde hij krantenjongen en bezorgde hij de Observant bij iedereen op het bureau. Daarnaast had hij een zesde zintuig voor verjaardagen. Als er ergens vlaai werd uitgedeeld, was Hans ook van de partij. En dat vond niemand erg of vreemd, want Hans hoorde bij alles en iedereen. Ik ben vast niet de enige die hem als een soort van favoriete oom beschouwde. Ik hoop overigens dat de afscheidsrede die hij in het kader van zijn pensioen aan het schrijven was, ooit nog wordt gepubliceerd.