Een koele bries, de wind steekt op, wie meert er bij me aan.
Hijs het anker, trossen los, het is tijd nu om te gaan
Niemand weet hoe lang het duurt en waar het einde is.
De grote vaart, een laatste groet, de stilte het gemis.

De boot vertrekt, de vlag in top, niemand zegt een woord.
Wij roepen nog, je hoort het niet, de wind die draagt het voort.
Steeds kleiner lijk je op die zee, er is geen weg meer terug.
Veel wilden wij nog zeggen, al was het even vlug

Wij turen naar de horizon waarin je net verdween.
Het schip maakt ruimte voor de zon, wij zijn geheel alleen.
Het dringt nu langzaam tot ons door, een traan valt in de zee.
Je laatste reis, ver weg van hier, wij mochten nu niet mee.

De horizon houdt daar niet op, we zien je alleen niet meer.
In ons hart leef je nu nog voort, die pijn, het doet zo’n zeer.
Wij zullen vertellen wie je was, je karakter en je aard.

Een behouden vaart!