- Wenn ein Geist stirbt, wird ein Mensch geboren
Stirbt ein Mensch, wird ein Geist geboren -
(Novalis)


Lieve Pia, kinderen en kleinkinderen,

Onlangs vernamen wij het droevige nieuws dat Gerlach tijdens een fietstocht verongelukt is. Wat een ramp! Vreselijk vooral omdat het zo onverwachts en plotseling gebeurd is waardoor er geen gelegenheid tot afscheid nemen was.
We wensen jou, de kinderen, hun partners, kleinkinderen en allen die hij lief had alle sterkte toe. Dat jullie elkaar tot steun mogen zijn in deze toch al bizarre tijden.

Wij hoorden, Pia, dat jij niet gezond bent dus onze goede gedachten gaan dubbel naar jou uit!
In Maastricht staan borden met de woorden “Haw pin”.
Dat kunnen wij alleen maar herhalen voor jullie. Koester de mooie herinneringen en wij hopen dat je enige troost vindt in het pianospel

Claudia, Roland, Oscar, Rudolf en Simone†

Gerlach, mijn mentor, wat een prachtkerel was jij. Zo oneindig vriendelijk en enthousiast.

Ik heb veel steun aan je gehad in mijn tijd op de vrije school en ik ben je ontzettend dankbaar voor die mooie tijd die we hadden in de lessen, op de verschillende kampen en de eindreis naar Portugal. Laatst kwam ik nog een dagboek tegen wat ik bijhield tijdens die eindreis, wat een waanzinnige trip was dat, ik zou het zo over willen doen.

Nog geregeld moet ik denken aan hoeveel lol we hadden met je scheikunde lessen, wat spektakel kon je er soms van maken; hele klaslokaal vol rook, zwarte plekken op het plafond, rotzooien met vloeibare stikstof en brouwsels proeven. En ondanks de ongeremdheid van de klas was je er altijd voor iedereen, als een baken van vriendelijkheid.

Bedankt voor die geweldige tijd en rust in vrede.

Station Utrecht, ergens een trap op en dan door de drukte heen een plekje zoeken waar je tóch nog in betrekkelijke rust kunt overleggen, en daar ongeveer als volgt moet Gerlach het gesprek geopend hebben: "Kijk eens, zó zou het misschien kunnen..." een gesprek over hoe leerlingen toch heel goed naar zichzelf en hun ontwikkeling kunnen kijken, veel beter dan wij leraren vaak denken... En daar ontspon zich een gesprek over mogelijkheden, kansen, uitdagingen zodanig dat we enthousiast werden en alle rumoer rondom ons heen - drie collega-onderzoekers - naar de achtergrond week. Zo herinner ik me in dankbaarheid niet alleen onze uitwisselingen met Gerlach daar maar ook die in Maastricht en Leiden.
Dat een zo abrupt einde is gekomen aan Gerlachs drive zoals ik die heb leren kennen is nauwelijks te bevatten. Stilte.

Soms willen woorden niet wat ik wil
niet op papier en niet gesproken
soms zegt de stilte dan genoeg
en ben ik even in mezelf gedoken

op zoek naar mooie zinnen
die beschrijven wat ik bedoel
maar soms heb ik geen woorden
die kunnen zeggen wat ik voel

Soms willen woorden niet wat ik wil
ook al zoek ik echt overal
en op die momenten hoop ik maar
dat mijn stilte alles zeggen zal