Het meeste is al geschreven, en hoe beschrijf je de warmte en gastvrijheid die zo vanzelfsprekend voelde?
Ik denk aan de logeerpartijen van vroeger, wat altijd kon. Als klein(e) meisje(s) in Zuidwolde, en later in Hoogeveen, het kon altijd en het voelde altijd eigen.
Ik denk ook aan de vakanties op Ameland. Altijd met veel mensen/familie, veel gezelligheid. Ook daar was er bij jullie genoeg aanloop. Er stond in mijn herinnering altijd een tent naast de caravan, volgens mij voor wie er maar langs wilde komen. Zelfs op vakantie gastvrij en voor iedereen aan het zorgen.
Als ik met jullie mee was op vakantie, voelde dat weinig anders als dat ik met mijn eigen ouders op vakantie was. Nu besef je pas hoe bijzonder dat eigenlijk is en was.
Met jullie mee op vakantie, de vakantie met de moeders naar Corfu, de personeelstripjes, concerten, uitjes... En de 'heeeej Krissssiieee, hou ist wichie?' gevolgd door een dikke knuffel. Ik zal al die herinneringen koesteren.
De dienst vanmorgen was mooi, het was fijn om via de stream mee te kunnen kijken. Jullie kennen me, ik kon naar hartenlust (mee)huilen zonder dat ik er iemand mee lastig viel.
Mirjam, Tessa, Karin en Brigite, wat hebben jullie prachtig gesproken. Alle lieve woorden, herinneringen, het maakte me trots dat ik haar ook heb mogen kennen.
Uiteraard voel je ook het verdriet en de pijn van gemis van nu, en die voelen we met jullie mee. Maar jullie zijn nog steeds een hechte familie, we weten dat jullie elkaar hebben om het grote gemis te kunnen dragen totdat jullie haar weer in jullie armen kunnen sluiten.
Heel veel liefs, Krista en Wiljan,
Steijn-Tessel-Rens
