Lieve Marieke, wat een verschrikkelijk nieuws bereikte mij woensdag. Hoe bizar, dinsdag scrollde ik nog door foto's op zoek naar een oude foto. Ik kwam deze foto tegen en dacht: hé, laat ik m ff appen. Ach wat, foto is 6 jaar oud, daar zit hij niet op te wachten. Ik heb de foto nog een keer goed bekeken en moest glimlachen. Een foto op Eriks promotiefeest, een foto van drie apothekers, drie jonge koppies, alle drie stage gelopen in dezelfde openbare apotheek. De jongens onder mijn supervisie. Erik had de bijnaam Elvis, echt geen idee waarom dat was. Waren het misschien zijn flitsende schoenen? Toen ik vandaag het verdrietige nieuws deelde pinkte menig assistente een traantje weg. Ze konden hem nog herinneren en het is 16 jaar geleden! Zo bevlogen, altijd vrolijk en blijven doorvragen. In de pauzes grappen en grollen, maar ook echte gesprekken over thuis bij z'n moeder en natuurlijk over voetbal en over z'n toekomst. Erik bleef voor vakantiewerk en daarna mocht hij mij vervangen voor zwangerschapsverlof. Een paar weken voor mijn verlof belde hij op. Hij had een nieuwe baan, in het ziekenhuis nog wel. Zijn droom. Wat nu? Hij vond het zo rot voor mij. Doen, natuurlijk! Het komt wel goed was mijn reactie. Erik regelde alsnog een goede vervanger. Typisch Erik, want hij had het beloofd. Wie kon vermoeden dat 10 jaar later onze zoons bij elkaar in de klas zouden zitten? Jullie oudste zoon en mijn jongste zoon. Eriks eerste woorden toen: ja, de looks heeft hij van zijn moeder. We hebben toen ook weer zo gelachen om van alles. Op de dinsdag kwamen we elkaar tegen op de markt. Erik de bakfiets vol met kinderen en boodschappen, die van mij vol met boodschappen. Als de jongens speelden dronken we thee aan de lange tafel in de keuken en kletsten we over van alles. Weer over vroeger, nu en de toekomst.
Lieve Marieke, heel, heel veel sterkte! Ik denk ook aan jullie kinderen. Ik hoop dat je snel een manier vindt om dit samen met de kinderen te dragen. Heel veel liefs Frédérique Fiévez

Erik :
I never forget you. Today I can set up the pharmacy Pk lab is your encourage and heps. You came to Taiwan 2 times to help. And you do plan to come agian this year. We were still talking the plan before the day you left.
You visited and comforted the boy who received cord blood stem cell transplantation in your hospital. He was totally cured. The boy still kept the Miffy you brought to him.
In the future I will find time to visit your family.

Lihua