Lieve Els,
Zo’n enorme schok, het plotselinge bericht van je overlijden.
We kennen elkaar vanaf het begin van de Tafel Werkende Vrouwen van de Witte- je was altijd bij de bijeenkomst. Trouw was je kenmerk.
We haddden samen een grote opera belangstelling en praatten verder over veel gemeenschappelijke zaken. Lief, trouw, betrouwbaar, belangstellend; zo kwam je naar voren.
Dankbaar ben ik bij de high tea voor je afgelopen verjaardag te zijn geweest. Een heel mooie herinnering.
Maar bovenal ben ik je dankbaar voor de zó dierbare wijze waarop je, samen met Kirstin, mijn toch wel weemoedige afscheid als voorzitter van de Tafel Werkende Vrouwen van de Witte hebt georganiseerd. Een hoogtepunt. Vol liefde.
Je volgde mij daarna op, Met nieuw elan en vol goede ideeën.
Lieve Els, aan onze Tafel Werkende Vrouwen zal er altijd symbolisch een lege plek aan tafel blijven. Daarnaast: ik vergeet je niet.

Eva
Huineman Lindt

Ik ken Els nu een jaar of vijftien. Mijn eerste contact was op het moment dat ik haar wilde opvolgen als voorzitter van de VVAO Den Haag. Maar, zo liet ze me op heel correcte wijze weten, er was al iemand op het netvlies. Later kwam ik haar tegen als trouw bezoeker van de landelijke VVAO-bijeenkomsten in Utrecht. Weer later als trouw lid van de kring Vrouw en Werk van de VVAO Den Haag. We hebben heel wat diepgaande gesprekken gevoerd over het werk en ook over zeer persoonlijke thema's. Zo kan ik me nog herinneren dat Els ons lange vragenlijsten liet invullen over onze persoonlijkheid. Uitgebreid is na afloop toen gesproken over onze scores. Ook heb ik eens met haar over de rekenrente van het nieuwe pensioenstelsel gediscussieerd. Ze kon me precies vertellen hoe het zat! Eén keer was ik veel te vroeg bij haar aan de deur van haar nieuwe appartement voor een 'Vrouw en Werk'-bijeenkomst. Ze heeft me toen heel hartelijk ontvangen en we hebben gezellig gepraat in de stijlvol ingerichte woonkamer met uitzicht op de mooie nieuwe gordijnen. Later die avond leidde ze de hele groep dames apetrots rond in haar nieuwe woning en liet ze ons alle hoeken en gaten zien. Lieve Els, ik heb van je genoten en je hebt me veel geleerd! Ook hebben we veel gelachen!! Jouw lach was bijzonder aanstekelijk. Onvoorstelbaar dat je er niet meer bent. Ik wens de familie heel veel sterkte met dit grote onverwachte verlies. Heleen van Luijn, VVAO-vriendin

Els en ik waren collega's van 1999 tot 2013. In het werk hadden we weinig met elkaar te maken, omdat ons beider expertise sterk verschilde. Maar als collega's hadden we goed contact en een groeiende sympathie voor elkaar. Zo kwam het dat ik op een gegeven moment aan Els durfde vragen of ze mij niet eens het gebouw van De Witte aan het Plein van binnen kon laten zien. Naam en faam van deze deftige, typisch Haagse sociëteit hadden mij als Utrechtse altijd geïntrigeerd. Els stelde mij daarop voor samen te lunchen in een van de schitterende zalen aan het Plein, in gezelschap van een gemeenschappelijke kennis, mr. Eva Huineman. Zo ging een wens van mij in vervulling: één maal de lunch gebruiken bij De Witte, als ware ik lid van dat illustere gezelschap.

Toen ik vertrok bij de Gezondheidsraad kreeg ik van Els een wel heel bijzonder afscheidsgeschenk, namelijk het aanbod om nogmaals samen te lunchen in een gebouw van De Witte, ditmaal in het Paviljoen, boven het Museum Beelden aan Zee, met vrij uitzicht op de Noordzee en het Scheveningse strand. Op de lentedag waarop het cadeau verzilverd werd, scheen de zon, woei er een fris briesje en kwamen er af en toe wat witte wolkjes aandrijven.
Zo zal ik me Els herinneren: op het mooiste terras van Scheveningen, vrolijk en gastvrij, met haar rug naar de zee, om mij als gast en introducee het beste uitzicht te gunnen.

Lieve Els,

Wat een schok dat je er niet meer bent. Het is zo onwezenlijk.
Je was een geweldige vrouw: Hartelijk, breed geïnteresseerd en boordevol goede ideeën. Wat zal ik je missen. De mooie herinneringen aan je draag ik voor altijd met me mee:Je liefde voor de opera, de gezellige High Tea voor je verjaardag nog maar zo kort geleden, en alles wat je voor onze Witte Tafel hebt georganiseerd. Onlangs bezochten we de tentoonstelling over de Azteken in Leiden. Het was een van de vele goede ideeën van jou om tentoonstellingen te bezoeken met Tafelgenoten die hierin geïnteresseerd zijn als nieuwe activiteit naast de borrels en diners op De Witte en het jaarlijkse uitstapje. Wat had ik je het gegund om nog heel lang van je pensioen te mogen genieten en nog vele mooie momenten met familie en vrienden te mogen beleven. Het heeft helaas niet zo mogen zijn. Lieve Els, rust in vrede.
Ik wens jouw vader en je broer en verdere familieleden heel veel sterkte.
Liefs, Yolanda Daverveldt