Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Mijn trotse lieve zwager.

Mijn broer Egbert was een zuinige jongen. Dat merkte ik al in 1955, toen hij mij opbelde met de boodschap dat hij zoveel van zijn studiebeurs aan de TH Delft had overgehouden, dat hij met mij een reis naar het buitenland (Duitsland!) wilde maken. Ik verdiende toen al fl. 200,- in de maand!
We boekten voor een busreis van 14 dagen naar de Eifel: Ahrweiler, met begeleiding maar vrij om te doen wat je zelf wilde. Dhr. en Mw. Geleijnse met hun dochter Riek (15) hadden voor diezelfde reis geboekt. Zo heeft Egbert mij door zijn zuinigheid in contact gebracht met Riek, met wie ik 57 jaar lief en leed heb gedeeld. Ik ben hem daar nog altijd dankbaar voor.
Het jaar daarop leerde Egbert Nel kennen op een treinreis naar Oostenrijk, waar ik dus ook bij was. Er waren daar kapers op de kust, maar hij wist veel indruk te maken, onder andere met zijn duiksprongen, waarbij zijn bril op 60 meter diepte in een meer terecht kwam. Maar hij kreeg Nel en daar ging het om.
Egbert was baby, kleuter en peuter in oorlogstijd. Een nakomertje en echte huilbaby. Dat maakte hem niet populair bij zijn broers en zussen: mijn moeder moest hem steeds in bescherming nemen. Later op de HBS werd hij echter mateloos populair bij leraren en leerlingen: de lesstof kwam moeiteloos bij hem binnen en hij deed niets als karikaturen tekenen.
Tijdens een school toneeluitvoering viel zijn acteren zo op, dat de Zwolse Courant in een recensie hem een toekomst als beroepsacteur voorspelde. Mijn vader zag dat niet zitten en verdonkeremaande die krant.
In plaats daarvan: zeer succesvol hoogleraar vliegtuigbouwkunde, schrijver van een standaard leerboek daarvoor en in vele landen onderscheiden. Daar was hij terecht heel trots op. Maar een hoge Russische onderscheiding stuurde hij terug na het neerschieten van de MH17.
Egbert en ik waren totaal verschillend in karakter. Dat gaf ook weleens strubbelingen zoals op een gezamenlijke reis naar mijn zus in Canada.
Dat een hoogbegaafd mens als Egbert langzaam maar zeker ten prooi viel aan degeneratie van dat wat een mens uniek maakt, heeft ons erg aangegrepen.
Dat hij nu rust en vrede mag vinden wensen wij hem van harte toe.
Rein

Foto: familie Torenbeek in 1950 met Egbert midden vooraan