Ik was er trots op dat ‘één van ons’ uit Zierikzee een zo fijne predikant was, zowel in zijn preken, als in zijn opstelling in de kerk.
Ik ben dankbaar voor zijn adviezen en gesprekjes en had het gevoel dat hij een vriend was, hoewel we elkaar niet vaak ontmoet hebben.

Een late reactie van mijn kant aangezien we ruim 6 weken met vakantie waren en een zeer slecht werkende internetverbinding hadden. Toch wil ik nog graag reageren.
Jullie vader mocht ik leren kennen bij het periodieke overleg dat we als CGK, GKv en NGK-kerken in Eindhoven hebben gevoerd, vanaf 2001. Ik herinner me een diepgaande notitie van jullie vader, waarin hij een zuivere en indrukwekkende weergave gaf van de verschillen van de drie kerken. Zoals altijd bescheiden en integer.
Jaren later was er een huwelijksbevestiging in de CGK te Eindhoven waarin jullie vader voorging en waarbij hij voor de dienst apart na me toe kwam om te groeten.
Daarna mochten we regelmatig corresponderen over zaken betreffende geloof en kerk. Vervolgens over het ziekte proces van jullie moeder en van hemzelf.
Jullie verliezen in je vader een diepgelovige man, die nadrukkelijk met de ander meeleefde.
Hij is verlost, maar laat wel een heel lege plaats achter. We bidden om kracht voor jullie om hiermee om te gaan en alles te verwerken.
Van harte gegroet,
Magchiel Nieuwlaat, Nuenen.

Geachte familie Quant,

De foto die jullie op deze site plaatsten raakt me. Jullie vader in zijn eenvoud. In zijn stoerheid ook. In zijn vertrouwde wereld. Zeeland.
Vergis ik me of heeft hij op de foto iets van een Schouwse boer? Er is ernst in zijn blik. Bedachtzaamheid ook. Wat gaat er in hem om?
Gelukkig. Hij staat nog stevig in zijn schoenen. En hij heeft vaste grond onder de voeten. Kwetsbaar is hij wel, maar zijn stok geeft steun.
Vanaf deze kant van het duin heeft hij trouwens nog een flinke klim voor de boeg. Redt hij dat nog? Dan bedenk ik me: die foto moet door iemand gemaakt zijn! Een van zijn kinderen wellicht? Zij of hij gaat straks vast met hem mee.
Terwijl hij al even uit het zicht is, mijmer ik verder. Wat heeft hij veel betekend. Voor jullie lieve moeder en voor jullie. Ook voor mij. In de afgelopen periode stuurde ik hem wel eens een mailtje. Rond de jaarwisseling noemde ik daarin de woorden van Psalm 90 vers 1. In het Zeeuws. 'M'n ERE! Je bin ons hewist de plekke om nae' uut te wieken van heslacht toet heslacht.' Het raakte hem. Hij schreef dat het ook zijn vertrouwen was. Ik wens jullie toe dat jullie in dit vertrouwen verder mogen.

ds. Adriaan van Langevelde
Zoetermeer

Op de synode van 2007 kwam het gebruik van de NBV in de eredienst aan de orde. De standpunten lagen ver uiteen. Er was al lang over vergaderd zonder dat het zicht op een gedragen besluit aanwezig was. Op een gegeven moment stelden twee afgevaardigden die elkaar onder de maaltijd indringend hadden gesproken maar over het onderwerp fors van mening verschilden, voor de avondzitting te gebruiken voor bijbelstudie en gebed. Het moderamen nam het voorstel over.
Aan het begin van de avondvergadering deelde de preses, ds. Quant mee dat de agenda van de vergadering van tafel zou gaan. Hij gaf een psalm op om te zingen. Als afgevaardigde van de voorste rij wist ik dat hij altijd met volle borst meezong. Maar deze keer niet, ik zag dat hij ontroerd was .. Dat trof me.
Later heb ik hem nog wel eens gesproken naar aanleiding van een moeilijke kwestie in onze gemeente. Ik herinner ds. Quant als een hartelijk mens, een 'laagdrempelige' dominee, betrokken op het Evangelie met grote liefde voor de CGK.
Ik wens moeder Quant, alsmede de kinderen, kleinkinderen en verdere familie de troost en nabijheid van de Heere toe.

Aad Prins
Mossellaan 50
Tholen

We hebben gelegenheid gehad om in de tijd voor het overlijden nog - schriftelijk - contact te hebben, en mee te bidden en mee te leven vlak voor en na het overlijden. Het overlijden doet ons verdriet. En tegelijk voelen we - en we hebben dit kunnen delen in de laatste aan Dingeman gestuurde mail - dankbaarheid voor het feit dat we elkaar, heel vroeg in deze eeuw, hebben leren kennen. En daarna kwamen we elkaar elke keer weer tegen, bij netwerkbijeenkomsten, bij de opening van een academisch jaar, bij studiebijeenkomsten. En steeds was dat goed. Zoals ook jouw woorden, in columns in het magazine waar we beiden aan verbonden waren, en in rondzendmails waardevol en goed waren. Die herinnering blijft.