Dennis en ik kenden elkaar al vanaf ons negende levensjaar. Samen voetballen bij DSK. Dat hebben we tot de A1 volgehouden. Altijd met 3 man. Wij en zijn neef John. Mooiste herinnering met Dennis was onze eerste stapavond. We gingen naar café Damiate, zo goed als de stamkroeg van DSK. Lekker aan het bier en vervolgens naar Riny Bay. We moesten 1 uur thuis zijn. Je begrijpt dat dat natuurlijk mislukte. Allemaal stomdronken en als straf niet meer weg mogen zal ik maar zeggen.
Daarnaast staan wij al jaren op dezelfde camping/vakantiepark het Lierderholt. We hebben vaak een biertje aan de bar of op het terras gepakt met beide gezinnen. En niet te vergeten aan het zwembad.
Met enige verbazing kwam ik Dennis tegen met een scootmobiel en een zuurstoffles en had gehoord dat hij met hetzelfde probleem was opgezadeld als zijn moeder destijds en dat er moeilijke tijden zouden aanbreken.
Dennis kreeg een longtransplantatie en is daar goed uitgekomen. De tijd stond niet stil. Onze kinderen, zijn en Paola's kinderen en heel veel campingvrienden vormden een heel hechte groep. Dat leidde tot veel feestjes bij iedereen thuis waarbij Dennis en ik met plezier voor taxi speelden.
We hebben Dennis voor het laatst gezien op 7 oktober na het feestje van Britt. Toen raakten we toevallig in gesprek over zijn aandoening. Hij zei: Iedere dag is er 1 en dat koester ik. Ook hoe zwaar zijn dieet was om ervoor te zorgen dat alles goed zou blijven gaan. We namen afscheid en zeiden tot de volgende met een lach.
Afgelopen zaterdag komt onze zoon Dylan naar ons toe om het vreselijke nieuws met ons te delen dat je er niet meer bent. Ongeloof is wat er toen door ons hoofd ging. Het afscheid wordt definitief, is definitief en dat doet pijn. Woorden schieten tekort.
Rust zacht grote kerel!
Wij wensen Paola, Nicky en Megan. Broer Erwin en alle andere familieleden, vrienden en kennissen heel veel sterkte met dit voor ons plotselinge verlies van een geweldige gozer. Gecondoleerd allen.
Dennis, Denise, Damian, Dylan en Britt
