Het was winter. Ik stond langs de E10 te wachten op de bus om naar mijn werk te gaan,
toen er een flinke sneeuwbui neerdaalde en de hele regio te maken kreeg met ‘sneeuwpret’ .
De bus liep hierdoor uiteraard vertraging op en terwijl ik stond te kleumen bij de bushalte stopte er een auto
(een rode Fiat Panda, als mijn geheugen me niet bedriegt) bij de bushalte.
Het autoraam ging omlaag en onthulde de rokerige binnenkant van de auto met daarin het goedlachse hoofd van Cor. “Waar moet je heen? “ , vroeg Cor. “Naar mijn werk” , antwoordde ik. “Stap in dan breng ik je” en dus stapte ik in. De auto stond al in de richting van mijn werk, maar hij maakte bijna direct rechtsomkeert en we reden weg in de andere richting.
“Euhm…Cor… ik moet de andere kant op hoor ….” . “Man, je bent toch al te laat, dus dan maakt dit ook niet meer uit. “ en we reden richting Noord om ‘effe een wietje te scoren’. Van daaruit een uur later op weg naar mijn werk in Hoorn. Onderweg nog maar een joint draaien, want waarom niet? Ik was al flink uit mijn dak, maar op zo’n moment kan er altijd nog meer bij…
Alleen betekende dat niet stoppen en parkeren om een paffertje te fiksen, want dat is uiteraard wél zonde van de tijd. Gewoon doorrijden en al rijdend draaien. Cor stuurde dan met zijn knieën want zijn handen had hij nodig voor de joint. Ik had het vaker meegemaakt, maar nog niet eerder op een pas besneeuwde weg, dus ik piepte hem wel een beetje. Gelukkig was ik tegelijkertijd al aardig stoned, dus heel erg druk kon ik mij er ook niet om maken en Cor evenmin.
Uiteindelijk ben ik kneiter uit m’n dak en met enorme kokkers in mijn kop aangekomen bij mijn werk.
Ik heb Cor bedankt voor de lift en de bijzondere ochtend en stapte uit de Panda.
Door de kou en de nog steeds vallende sneeuw kreeg mijn brein weer een optater en toen ik
de warme fabriekshal binnenstapte bleek dat ik toch nóg een standje stoneder kon worden.
Uiteraard moest ik bij de chef komen. Misschien had hij mijn verhaal ‘de bus kwam pas heel laat en daarom ben ik ook heel laat’ kunnen geloven, als ik niet recht voor zijn neus zo vreselijk stoned uit m’n dak stond te gaan….
Kortom, het werd mijn laatste werkdag daar, maar zeer zeker een heel bijzondere.
Man, man, man, wat hebben we gelachen die ochtend en niet alleen die ochtend.
Met Cor stond je altijd op de drempel van een nieuw avontuur.
Met één stap zat je in bijzondere gebeurtenissen verwikkeld
waar je jaren later nog steeds om kunt lachen.
Bedankt Cor, je was heftig!
Carlos
