Camiel heb ik leren kennen op een schoolreisje naar Bennebroek in groep 4 dacht ik. Wij waren mee als begeleiders. Op een bankje bij de super glijbanen raakten wij in gesprek over kinderen, opvoeding en geduld. In de groep zaten een paar kids die echt aandacht nodig hadden. Hoe ga je daar mee om als jij vindt dat je eigen kind best wel goed luistert. Wij kwamen er niet goed uit omdat er juist op dat moment een van de kids stierlijk vervelend was en toegesproken moest worden. Daarna telden wij onze zegeningen met onze eigen kids. "Je kunt niet alles oplossen", zei Camiel nuchter en hij er klaar mee. Ik vond het grappig tegenstrijdig, want zijn blik sprak boekdelen. Die nuchterheid en passie, kenmerken voor mij Camiel. Door het contact van onze kids op school en op de atletiek bij ATOS spraken wij regelmatig met elkaar. Zo hadden wij ook een keer een bijzonder moment op de atletiek. Camiel kwam wat later terug van het fietsen en Ruben-Jay, Silver en ik bleven wachten bij Tess. Camiel liet duidelijk merken hoe blij hij was dat wij bij Tess waren gebleven. Voor ons gewoon, want ja , het was toch Tess! En Tess had ervoor gezorgd dat Ruben-Jay en Silver überhaupt op atletiek waren gegaan. De laatste keer dat ik Camiel uitgebreid sprak was toen hij ouders aan het werven was voor het jeugdkamp van ATOS. Ik zegde toe standby te zijn. Camiel straalde! Kort daarna liet hij met dezelfde twinkeling in zijn ogen weten dat jij een paar ouders had gevonden die mee wilden doen met kamp. Door corona is het er allemaal niet van gekomen. En nu is Camiel er niet meer. Wij leven heel erg mee met Aniek en Tess. Wij vinden het zo onbegrijpelijk, zo onrechtvaardig. Aniek en Camiel helpen altijd privé, op school en in hun werk! Wij wensen jullie heel veel sterkte Aniek en Tess. Camiel blijft in onze gedachten als een vriendelijke, toffe, sportieve, super sociale vriend.
