Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Lieve Herman, Ik heb geen woorden om je te troosten, maar wat een bofferd ben je dat je Bram 33 jaar lang gekend en geliefd hebt. Jullie te zien was altijd een feestje. Ooit, op een mooie dag, kan je weer lachen en met plezier aan jouw Bram denken.
Ik wens je van alles het allerbeste.
Liefs, Mariet Singels

Bram,
ik heb je leren kennen als lid van de RvC van kindeRdam. Sprankelend, intelligent, betrokken, een mooie mix van serieus en een geintje, scherpe analyses en Rotterdamse humor. Je was een compleet mens. Een aimabele vent.
Sterkte voor Herman en alle familieleden en vrienden.
Ton

Herman, gecondoleerd met het overlijden van Bram. Het is nog steeds moeilijk voor te stellen dat hij er niet meer is.
Bram, sinds onze puberjaren maakte je al deel uit van familie de Leeuw als volleybalvriend van Frank. Je kwam veel bij ons thuis en het was altijd een gezellige boel als je er was, maar de gesprekken gingen vaak ook “ergens” over. Daarna bleef je samen met Herman heel close met het gezin van Frank en Helene, en hun zonen Thomas, Nicolas en Jean. Via hun kwamen we elkaar van tijd tot tijd weer tegen. Je was altijd betrokken en oprecht geïnteresseerd hoe het met ons ging en met onze zonen.
Een paar jaar geleden werden we “buren” op Stakenberg en zagen we jou en Herman weer vaker. Jullie kwamen dan soms over het vossenlaantje gewandeld maar liever nog achterom door het bos. Net zoals in onze puberjaren konden we kletsen over wat ons persoonlijk bezig hield, over wat ons verbaasde of mooi vonden in de maatschappij, en nu ook over hoe we elkaar konden helpen in onze werkzaamheden. Jij had de gave om ingewikkelde zaken minder ingewikkeld te maken en anderen te helpen om dat ook te zien.
Vorige week waren we op Stakenberg toen bleek dat jullie fietstocht een hele andere wending had gekregen. Na een week van hoop en vrees, bleek het toch niet te gaan en heb je deze wereld moeten verlaten. We zullen de mooie herinneringen koesteren, en we zullen je zo missen.

Irma en Maarten Verdonck – de Leeuw Almere

Bram, je n’arrive toujours pas à le croire. Pourtant j’étais là quand, aidé par toutes ces machines, tu t’accrochais à la vie. J’ai espéré, j’ai prié, j’ai désespéré, j’ai voulu croire au miracle, je ne voulais pas abandonner l’idée que tu te réveilles, en pleine forme, comme si rien ne s’était passé. Et pourtant au fond de moi, quand je te voyais allongé, et branché de part et d’autre, je savais qu’il faudra que j’accepte que tu sois parti pour un autre voyage, sans nous.
Bram, tu as été mon ami pendant 35 ans. Tu étais là quand Frank venait me voir à Lancey, là aussi à notre mariage, là encore à la naissance de nos fils, là toujours pour les soutenir et les accueillir, là quand nous avions besoin de conseil et de réconfort, là pour partager des vacances, des bons repas, des ballades en montagne et enfin toujours là pour mettre en œuvre un projet commun, une vie partagée dans un petit coin de paradis dans la Drome, une nouvelle vie…
Malheureusement le destin en a décidé autrement, aujourd’hui tu n’es plus là.
Tu vas nous manquer énormément, à Frank, à moi, à Nicolas, qui voyait en toi et Herman des parents de remplacement mais aussi à Thomas et à Jean.
Nous ne t’oublierons jamais.
Je t’entends encore dire « leuk, leuk, leuk » et je te vois sourire aux lèvres, apprécier pleinement les bons moments de la vie. C’est cette image de toi que je garderai en moi et qui m’accompagnera partout tout au long de ma vie.
Hélène de Leeuw

Bram maakte altijd alles lichter. Hij kwam binnen als een jonge hond, snuffelde aan iedereen, voelde en accepteerde hoe de vlag ervoor hing, nodigde altijd uit tot spelen, gierde het uit, liet zijn geur achter, en vertrok ook weer kwispelend. En altijd voelde ik me blijer en lichter als ik hem had gezien. Wat een enthousiasme, wat een interesse, wat een leuke ideeën, wat een positieve energie. Het valt heel zwaar hem te moeten missen. Maar mijn gedachten aan hem zullen het wel weer lichter maken.

Ik herinner me nog dat onze vriendschap begon op de middelbare school. Hoewel we tegenover elkaar woonden hadden we in de brugklas aanvankelijk weinig contact. Toen ik door griep een paar dagen thuis zat kwam je onverwacht op bezoek om me bij te praten over huiswerk. We kende elkaar amper, maar je toonde interesse in mijn ziek zijn en het werd onverwachts reuze gezellig! Mijn moeder zei gelijk na afloop; goh, wat een leuke knul is dat. Mijn andere vrienden waarmee ik optrok waren destijds niet zo van die praters…

Deze eerste ontmoeting was eigenlijk al tekenend voor je. Je was toen al empathisch, behulpzaam en bracht een hoop gezelligheid mee!

Na school trokken we deze eerste jaren op de middelbare school veel met elkaar op. We zwommen zomers in het buitenbad wat we afsloten met een potje flipperen! We gingen samen op tennis en we ergerden onze tennisleraar door onze meligheid en gegniffel als de ander weer ‘ns een bal over het hek sloeg! We rookten samen sigaretjes op tienertoer en we luisterden samen naar nieuwe muzikale ‘vondsten’ en namen muziek voor elkaar op op cassettebandjes.
Naast lol maken, praten we ook openhartig over wat ons als tieners op bezighield. In emotioneel opzicht was je verder ontwikkeld dan ik. Je had in de omgang met anderen iets magisch, met je scherpzinnigheid, gevoel voor humor en charme. In sociaal opzicht was je een soort rolmodel voor me.

De laatste keer dat ik je zag Bram, was samen met Herman tijdens mijn verjaardag in december vorig jaar. Er leek weinig veranderd in meer dan 40 jaar.

Ik voelde me WEER vertrouwd bij je, jij luisterde WEER oprecht en het werd WEER vanzelf gezellig...
Je was een echte vriend voor me, Bram, en dat voelt als een groot voorrecht. Dank je voor de warme herinneringen.

Ik zal je missen…

Wat een schok dat je letterlijk uit ons leven bent vertrokken en wat zal ik veel van je missen. Je humor, je altijd positieve kijk op het leven, je houding van 'het glas isk half vol', je bourgondische diners.. Ik ben je dankbaar voor alles wat ik met je heb mogen mee maken en waar we samen aan hebben gewerkt. In het bijzonder noem ik de oprichting van Ketelbinkie waar we samen jaren in het bestuur zaten en onze tijd als COC bestuurders. Bovenal ben ik je dankbaar voor alle mooie gesprekken. Je hebt me laten groeien en wist zaken altijd positief te maken. Ik zal die energie enorm missen. Nooit zal ik je standaard grap meer horen: "Komen jullie morgen eten? Dan ga ik koken met pannen en zo... " Bram, lieve vriend, coach, inspirator en mede regelneef dank je wel! die gave momenten.