Ik ken Bertus al sinds 1962, toen wij na een Vindicatachtige ontgroening in hetzelfde dispuut, Seneca, terechtkwamen. Naast de studie genoten wij daar van de kameraadschap in Seneca, waar ons jaar uit zes personen bestond. De sfeer in zo'n dispuut vond ik persoonlijk veel aangenamer dan in het grote studentencorps, waar wij 1 keer per week verplicht naar toe moesten en waar wij naast de geur van pils en de vloer vol gebroken glas nog de bittere herinneringen voelden van de harde ontgroening. Ik weet vrijwel zeker dat het corps Bertus ook veel minder aansprak dan de veel intiemere sfeer bij Seneca, waar je je al snel opgenomen voelde.
Na enkele onbezorgde jaren moest Bertus het als Senecant wat rustiger aan doen, omdat hij in het huwelijksbootje moest stappen. Het weekendhuwelijk was jachtig voor hem en Jennie.
Ik herinner mij ook nog goed hoe Bertus in 1965 in het leuke dispuutshuis aan de Valeriusstraat het beroerdste kamertje kreeg toebedeeld met slechts daglicht van boven.
Hij kreeg een leuke vrouw en dochter en dat moet een en ander hebben verzoet, maar het onbezorgde leven was voorbij. Toen Bertus en Jennie beiden in Amsterdam konden wonen, moet dat een enorme opluchting voor hen beiden zijn geweest.
Persoonlijk heb ik Bertus altijd graag gemogen vanwege zijn eenvoud en betrokkenheid. Niemand in onze jaargroep was een branieschopper en Bertus ook zeker niet. Zijn bescheidenheid sierde hem.
Bertus had diverse hobby's en van zijn schildershobby heb ik gebruik mogen maken, toen hij aanbood een schilderij te maken van een fresco van Odysseus als zeeman. Van dit schilderij hebben wij, Wilma en ik, nog jaren lang mogen genieten,.Bij ons laatste bezoek enkele weken geleden hebben wij dit schilderij aan hem teruggegeven, omdat hij al eerder gevraagd had of wij het nog bezaten. Bertus vond het leuk zijn oude meesterstuk terug te zien.
Seneca, aan wie ons dispuut zijn naam dankt vergelijkt het leven voor ons, toen wij er nog niet waren, en het leven na ons met een onbekommerde slaap. Zoals je bij je geboorte als het ware opstaat na een zorgeloze slaap, rust je bij je dood weer uit na alle mooie, maar ook minder mooie dingen die je in je relatief korte leven hebt meegemaakt.
Laat ook voor Bertus, die deze rust heeft verdiend de mooie Latijnse spreuk van toepassing zijn : “requiescat in pace. “
Jaap de Wolf, ook namens Wilma.