21 jaar was jij mijn buurvrouw. Opeens word je ziek en dan val ik stil. Ik ben al niet zo'n prater en om woorden te vinden is nu ook moeilijk. Iedere ochtend stond ik op en dacht ik: Hoe zou het toch aan de andere kant van de muur gaan? Ik was al blij als ik je aan de rand van de vijver zag zitten. Astrid bedankt voor de mooie jaren. Je was er voor Maxi of voor mijn katten. Ik vond het fijn, het geklets over de schutting, vooral in de tijd dat ik nog bij de post werkte en vroeg thuis was. Ik was altijd blij wanneer het lente werd en de achterdeur weer openging. IK heb zelf een bel aan de schutting hangen, dat was altijd makkelijk om iets te vragen.Ook de sinterklaaskadootjes voor mij maar ook voor de huisdieren. Ik kon ook altijd een beroep op jullie doen.
Ook was ik trots op jullie, hoe jullie voor jullie dieren zorgden, hoe jullie je kinderen hebben opgevoed, dat is hier in de buurt vaak anders. En jullie liefde voor elkaar en voor de natuur. Als er 1 van jullie in de voortuin aan het werk was, dan hoef je niet ver te zoeken, want 1 meter verder zat de ander.
Astrid, bedankt dat ik je buurman mocht zijn.
En als ik nu de vogels hoor fluiten, dan fluiten ze voor jou.
Robbie, Indy en Kendra,
Jullie hebben haar een mooi afscheid gegeven.
Sterkte en de deur staat altijd open
En foto's heb ik ook nog, maar die kan ik zo vlug niet vinden.
Joan
