“We gaan gewoon door” heb je gezegd toen bleek dat de kanker was uitgezaaid.
Er zijn veel mensen die bewondering hebben voor mam en voor jou. Hoe jullie omgaan met het enorme leed wat jullie moeten dragen voor al zo’n lange tijd. Tis niet eerlijk. Jullie hebben dit niet verdiend.
Familie en vrienden liepen met je weg, maar ook zusters en ander ziekenhuispersoneel. “Het is zo’n lieve man” werd er regelmatig gezegd. Dat was je ook. En sterk en moedig. Je laatse weken in het ziekenhuis hadden we vaak muziek op staan want daar hield je van. Bij 1 van je favoriete nummers zei mam: “dit is toch je lievelingsliedje ?”, waarop jij zei “nee...maar het klinkt wel aardig”. Alhoewel praten op een gegeven moment lastig ging neuriede je nog regelmatig mee. Ik heb nog voor je gezongen “always in the blood” , waarop ik een kus van je kreeg. Je maakte je veel zorgen om mam maar we zullen goed voor haar zorgen pap maak je daar maar niet druk om. Komt goed. We dragen je altijd bij ons, voor altijd in ons hart en koesteren de mooie herinneringen. Het kamperen met de vouwwagen die jij de klapkar noemde en later met de caravan of sleurhut zoals je altijd gekscherend zei, triviant spelen met kerst waarbij je altijd won, onze uitjes naar Keulen, Londen en Gent. Ons boottochtje naar Spakenburg, het chaletje in Gasselte waar je zo van genoot. Ik mis je pap. Ik mis je fluitje, je knuffels en je grapjes en hoe je me altijd liefkozend “Makkietjo” of “lovie” noemde. Gelukkig zit het allemaal nog in mijn hoofd waar ik het voor eeuwig zal koesteren. You are in my head, in my heart,in my blood.....always.
Love You
