Breda, 15 december 2019
Hej lieverd,
Als jij er nog zou zijn had je me allang gebeld:
'ik wilde alleen even je stem horen. Er is zeker weer een hoop gebeurt? Als ik jou ga bellen ben ik altijd benieuwd wat er nu allemaal weer veranderd is want jouw leven staat nooit stil.'
Zoals altijd zou ik dat bevestigend beantwoorden en van wal steken met mijn update: nieuwe baan, nieuwe hond, drukke cursus, gezondheid, jaartje ouder...
En jij zou het allemaal aanhoren en belangstellend je vragen stellen of opmerkingen hebben vanuit oprechte interesse. We zouden samen lachen en ik zou jouw woorden relativeren:
'nou, hier alles nog steeds hetzelfde als anders. Vergeleken met jou dus eigenlijk best wel een beetje gewoontjes.'
Vanuit mij ook weer vaak dezelfde reactie:
'Ank, koester het, ik zou willen dat ik een "gewoon" leven had met twee van die prachtige meiden.'
En dan zwegen we even omdat we op dat moment geen woorden nodig hadden, zoals we die vaker niet nodig hadden. Het is juist vaak in zulke momenten van stilte dat ik aan je denk en nog steeds pijn voel. Toch wel gek eigenlijk want we liepen nou niet bepaald de deur plat bij elkaar. Of eigenlijk niet gek, maar juist tekenend voor onze vriendschap, wij hadden geen woorden nodig maar voelden elkaars aanwezigheid in onze harten, ongeacht de fysieke afstand.
'Het leven gaat door.' Ja, ja. Gemakkelijk uitgesproken, maar vraag niet HOE dit leven doorgaat. Je bent verankerd in mijn hart en je stem hoor ik nog steeds in mijn hoofd. Ik hoef je niet meer bij te praten over de ontwikkelingen in mijn leven want je zit nu eerste rang en ik hoop zo met een 'sloeber wijntje' in je hand - dat hij je weer mag smaken-.
Lieve Groet, Leontine
P.s. Ik denk dat je er wel oké mee bent dat ik je zo af en toe wat schrijf. Je kent me hè?
LoveYouMissYou