An woonde vlakbij in Brielle en ik kan me goed herinneren dat we er regelmatig waren. Ik kan me herinneren dat we regelmatig lekker aten bij An en Wim en dat ik dan door m’n ouders in een slaapzak naar de auto gedragen werd. Nu is dat lastiger, maar toen ik een jaar of 5 was, ging dat. Eten en natuur stonden altijd centraal bij An. Van jongs af aan bracht ik veel tijd door rond de vesten van Brielle en ging vaak vissen. Ik kan het me niet herinneren, maar het zou me niets verbazen als An en Wim hier een rol in hebben gespeeld. Op een gegeven moment kende ik het water vrij goed en kon gericht vissen. Dit tot grote vreugde van mijn moeder, die weinig ervaring had met baars, snoekbaars en (nog levende) paling. Na het “gieterincident” was het genoeg (ik had een dikke paling in een gieter gedaan en aan m’n moeder gevraagd deze te bereiden. Ik kan me herinneren hoe ik gefrustreerd op een prachtige dag met een groene tuingieter met paling naar An fietste. An deed open en riep verheugd “Oh lekker, weet je wat paling in ‘t groen is?” Een paar uur later wist ik het. Het feit dat de paling gevangen was met een hengel van Wim, deed de paling alleen maar beter smaken. Veel “genieten van de natuur” volgde. We genoten van natuur in ‘t groen, natuur met mosterdsaus, of gewoon in roomboter gebakken. Dankjewel, An, voor je vriendschap en de geweldige en vaak smakelijke momenten! Ik wens Marianne, Joop, Jan en Cathy veel sterkte met dit verlies.
Gijsbert, Maaria, Theodor en Frida
