Hallo mijn lieve schat,
Je raadt het nooit en misschien wil je het ook wel niet geloven maar vanmorgen stond ik om 7.30 uur al op de begraafplaats bij jouw graf. Ik had Ariëlle bij de bushalte afgezet en ben metéén doorgereden naar Opperdoes, ik moest toch werken. Ik wilde weten of alles nog goed stond bij jou en ik had zo de behoefte om dat metéén te doen omdat het ontzettend slecht weer was. Ik was zo bang dat alles kapot of weggewaaid was. Maar wat schetst mijn verbazing alles stond nog prachtig mooi. Alleen was het gedicht van Ariëlle een stukje weggewaaid dus heb ik dat weer vastgelegd. De mooie mand met bloemen stond nog mooi in het midden. Ik kreeg daar zo'n blij gevoel van dat ik niet eens merkte dat het weer begon te hozen van de lucht. Wel vreemd om zo vroeg bij je te zijn. Misschien doe ik het morgen wel weer en dan zet ik ook weer een kaars voor je aan. Zit nu weer bij KNA te laptoppen en te hangen op twee stoelen want anders kan ik niet typen. Ze hebben net een leuke mars gespeeld. Welke weet ik niet. Maar dat klinkt beter dan die andere stukken die ze gespeeld hebben. Ook speelden ze aan het begin van de avond Canterburry Choral. Dit stuk heb je ook met Tavenu gespeeld. En ja dan krijg ik toch hartkloppingen, raar is dat. Maar zulke stukken doen me zo aan jou denken. En dan val ik weer in gedachten en denk ik zoveel aan jou. Vanmiddag in de klas, de kinderen waren al naar huis, kwamen zomaar de tranen. Ik had zo de behoefte om naar jou te kijken maar dan besef ik weer dat dit verleden tijd is. Een later zal er voor jou nooit meer zijn. Ja een later als ik bij je kom en je weer in mijn armen kan nemen. Maar wanneer dat zal zijn is onbekend. We zien aan jou hoe betrekkelijk het leven kan zijn. Dat een ander zomaar over een leven kan beslissen kan er bij mij nog steeds niet in. In wat voor rare wereld leven we eigenlijk, mensen die hun verantwoording niet nemen, mensen die zomaar beslissen of iemand verder mag leven of niet. Ik weet het soms niet meer. Ook word ik kwaad als ik weer in de krant lees hoeveel mensen er weer gepakt zijn die met drank op zijn gaan rijden en dan het liefst met grote hoeveelheden op. Of mensen die zonder rijbewijs gaan rijden, ik snap niet dat ze niet doorhebben dat ze daar zichzelf en anderen mee in gevaar brengen. En dan voor anderen dat is het ergste. Dat ze zichzelf daarmee iets aandoen is hun eigen schuld, dan moeten ze hun verantwoording maar nemen. 't Is weer een heel verhaal geworden maar ik typ dit zomaar weg, waar het allemaal vandaan komt weet ik niet. Moet mijn hart even luchten denk ik. En nu zadel ik jou daarmee op. Maar ik stop er nu mee want anders houd ik nooit op. En ik moet je ook nog mijn knuffels, kussen en smakkerds sturen. Ik hoop dat je ook een paar aan beppe en oma geeft, maar jou kennende doe je dat wel, want delen was voor jou niet vreemd. O lieve schat wat mis ik je toch. Iemand schreef op hyves: als je eens even om een hoekje mocht kijken en vertellen hoe het met je gaat dan zou de pijn misschien wel iets minder worden. Maar als het dan maar voor eventjes zou zijn dan moet ik immers weer afscheid van je nemen en afscheid nemen doe zo ontzettend zeer. Of zou je dan regelmatig om een hoekje komen kijken, dat zou heel erg prettig zijn. Want dan leefde ik naar die momenten toe en dan zou het leven een stukje makkelijker worden. Maar helaas zijn dit dromen en dromen komen niet uit dan weten wij nu maar al te goed.
Doeg lieve Afira, doeg lieverd, doeg Fietepiet, doeg Fietje, doet Fiet. XXX