Wat voelt het vreemd om deze woorden te schrijven. Ab is gestorven. Wat onwerkelijk. Ik heb Ab leren kennen via Sylvie eind jaren 80. En wat meteen opviel: Ab z’n humor. Een echte droogkloot zoals dat heet. Later kwamen we elkaar ook zonder Sylvie tegen. In de eerste jaren was dit in het weekend als we beiden naar onze ouders gingen in de kop van Overijssel; jij naar Steenwijkerwold en ik naar Wanneperveen. Je was mijn taxi met je oranje Golf. Later in de jaren negentig hebben we een aantal jaren gesquashed. Hier waren we aan elkaar gewaagd. En na afloop een lekker pilsje drinken. En in de winter wanneer het vroor, reden we soms richting ons mooie thuisfront om te schaatsen op de meren en sloten in Overijssel. Hier ging ons beider hartje toch iets sneller van kloppen.

Sylvie en ik zitten in dezelfde vriendenclub: de Smossmakkers. Allemaal in 1987 begonnen met de studie Veeteelt. Als we een weekend weg gingen, dan deden we dat doorgaans zonder ‘aanhang ‘. Ab ging daarom meestal niet mee. Uitzondering was het trouwfeest van Edwin in Zwitserland bij Zermatt. Een mooie gelegenheid, prachtige locatie, super weer en alle kinderen waren thuis in Nederland. Kortom, een unieke mix om er goed uit te zijn en dat is meer dan gelukt. We hebben heerlijk gefeest en veel gelachen maar ook serieuze gesprekken gehad (en Ab kon overal over praten.....). Jullie waren onze taxi voor de terugweg en de laatste dag hebben we nog een extra lange bergwandeling gemaakt met z’n vieren. We denken met heel veel plezier terug aan dit uitstapje.

Soms kwamen jullie ook met de camper in Bergharen. Twee keer weten wij ons nog goed te herinneren. Zoals die ene keer toen de camper niet meer op eigen kracht de wei uit kwam en onze buurman jullie met de trekker vlot moest trekken. Ab kon altijd goed lachen maar deze keer lachtten wij net iets harder. Een andere keer kwam je samen met Peter een boompje brengen. Hij moest weg uit de tuin aan de Grintweg en jullie waren op zoek naar een nieuw thuis waar hij verder kon groeien. Dat is gelukt Ab en de boom groeit hier inmiddels al ca 15 jaar.

Afgelopen 10-15 jaar waren we allemaal erg druk met onze jonge gezinnen en hadden we minder vaak contact. Twee jaar geleden kwam het slechte nieuws: dat was erg schrikken. We hebben elkaar weer wat vaker gezien en gesproken in deze periode van hoop en vrees. Hier was er altijd de mix van een serieuze toon en een lach. Je hebt ons veel te jong moeten verlaten Ab. Goede reis en rust zacht.

Lieve Sylvie, Peter, Kelly en Carmen. Woorden schieten te kort. Jullie hebben er een heel mooi, warm en persoonlijk afscheid van gemaakt bij de crematieplechtigheid: Ab zal trots zijn. Wij wensen jullie heel veel sterkte toe.

Warme groet, Rose-Marie en Jaco

Lieve tante Sylvie, Peter, Kelly en Carmen,
wat een ontzettend groot verlies.
Ik zou op dit moment niets liever doen dan jullie een hele dikke knuffel geven,
dat kan helaas niet, maar ik kan jullie wel mijn gedachten en liefde sturen, en dat doe ik ook zo goed als ik kan!
Wat was het fijn, er op afstand toch een beetje bij te zijn vanmiddag.
En hopelijk snel, een echte dikke knuffel.

Lieve oom Ab,
bedankt dat jij mij mijn lieve neef en nichtjes samen met tante Sylvie het leven hebt gegeven,
wat een heerlijke familie om te hebben.
Lieve oom Ab,
bedankt voor alle keren dat jij tante Sylvie, Peter, Kelly, Carmen, mijn vader, opa en oma, en mij aan het lachen hebt gemaakt.
Lieve oom Ab,
bedankt voor de warme momenten, de gezelligheid, en de positiviteit.
Lieve oom Ab,
bedankt voor het mooie voorbeeld, van hoeveel doorzettingsvermogen er mogelijk is.
Ik zal het nooit vergeten,
je nichtje Eline


Op de foto jij, ik en mijn papa in 2002 in de Efteling.