Ik werd al vroeg in de ochtend gebeld door een verbijsterde echtgenoot. Zijn vrouw, de moeder van hun kinderen was niet meer wakker geworden. Hij zei ‘goedemorgen’ zoals altijd maar ze zei niets terug. Zomaar uit het niets in haar slaap overleden. Nog geen vierenvijftig jaar oud. Het ‘nieuws’ gaat als een lopend vuurtje door de straat. De reacties in de buurt verschillen nauwelijks: ‘mooie dood voor haar en veel te plotseling voor haar naasten.’ Een afgebroken leven, geen afscheid. Niets meer kunnen zeggen. Er schieten vragen door mijn hoofd die ik vooralsnog niet stel: ‘hoe was haar laatste dag? Had ze het fijn met haar gezin of was het juist een dag vol chagrijn en wet van Murphy?’ Door mijn werk als uitvaartbegeleider ben ik ervan doordrongen dat ik altijd wil gaan slapen in harmonie. Vertrekken van huis, betekent elkaar altijd uitzwaaien. Ik ben bang voor die plotselinge dood. Ik hoop dat als mijn tijd gekomen is, ik de tijd krijg om te onthechten. Om vriendschap te sluiten met de dood. Zodat ik uiteindelijk zover kom dat ik mijn hand kan uitsteken om vrijwillig mee te gaan naar die andere plek. Ik ben bang voor de dood maar niet voor de doden. De zorg voor de doden is mooi om te doen. Samen met de familie en de naasten. Zodat er tijd is om afscheid te nemen. Elke dag een beetje. Zo ook in dit gezin. Zij kan dan wel zo plotseling zijn overleden, voor haar uitvaart nemen we alle ruimte. De familie vertelt mij elke dag een beetje meer. Haar laatste dag was een fijne dag. ’s Avonds had het gezin nog een spelletje Scrabble gespeeld. Zij had gewonnen. Gelukkig maar, want heel goed tegen haar verlies kon ze niet. Iedereen had elkaar daarna vrolijk welterusten gewenst. Het woord wel-te-rusten blijft hangen in mijn gedachten. Gaan slapen om vervolgens nooit meer ‘goedemorgen’ te kunnen zeggen.