Ik kan nog altijd niet geloven dat Wim er niet meer is...
Hij was mijn collega, hoofdredacteur bij de Autogids. Hoewel hij er met zijn kenmerkende teksten zijn stempel op wist te drukken en daar ook veel plezier aan beleefde, was het zeker niet altijd makkelijk voor hem. Zijn creatieve en journalistieke inslag wilde nog wel eens botsen met de wat meer commerciële inslag die bij een huis-aan-huiskrant nou eenmaal aanwezig is. Zeg maar rustig dat het met de commerciële collega's ronduit kon knetteren...
Ikzelf kon, in mijn rol als grafisch vormgever, meer dan prima met hem door een deur.
We hadden over en weer aan een half woord genoeg en vulden elkaar aan. Zo hebben we, zo goed en zo kwaad als het soms ging, veel dingen gemaakt waar we trots op waren.
En buiten dat kon je goede gesprekken met hem hebben over vele onderwerpen, pittige discussies maar ook heerlijk slap ouwehoeren.
Over muziek bijvoorbeeld: de prachtige symfonische metal van Ayreon en Haggard heb ik dankzij hem ontdekt.
En tussen het werk door natuurlijk ook een spelletje Candy Crush of Wordfeud. Daar was hij onverslaanbaar in. Met 'echt' Scrabble leerde ik van hem het woord 'cruxjes' en dat dat heeel veel punten oplevert...
Ook toen we geen collega's meer waren, hadden we via de app en sociale media nog met enige regelmaat contact. Voor het laatst nog vlak voor de kerst. Niks wees er (voor mij althans) toen op dat zijn einde nabij was. Des te groter was de schok afgelopen maandag toen ik even op Facebook keek...
Wim, ouwe hoofdredacteur van me, ik ga je zeker missen.
Ik wens de familie, vrienden en andere dierbaren heel veel sterkte met het verlies van deze bijzondere unieke man!