Sandra, c'est d'abord ce sourire lumineux, accueillant et franc qui lui creusait deux adorables fossettes. C'est aussi un rire, un caractère bien trempé, une envie infatigable de s'amuser et de profiter de chaque moment de la vie, une énergie communicative. C'est cette image-là que j'ai envie de conserver de ma cousine. Avec tous les souvenirs complices de notre enfance: danser comme des folles sur la musique d'Abba, se gaver de bonbons en cachette des parents, jouer à se faire peur dans la véranda de Villers-la-ville, faire les courses chez Courthéoux, être constamment battue au mini-golf à côté de la maison à Haarlem, s'amuser à lui faire prononcer le mot "grenouille". Tout, tout est revenu d'un coup. Pour rire encore une fois. Au revoir Sandra.

Het moeilijk om de pijn te beschrijven die wordt gevoeld door de dood van een persoon van wie we houden ,maar we kijken uit naar de tijd dat onze hemelse Vader onze geliefden die zijn gestorven terugbrengt ,en dat we ze kunnen omarmen in de nieuwe wereld die we verwachten

Liefste San,
Het lijkt eeuwen geleden
Dat ik jouw sprankelende blik
Jouw hartelijke lach
Hoorde, voelde
In Brussel was jij de Hollandse furie
Gooide jij jouw temperament in mijn leven
Altijd avontuur, altijd vuur
Die vlam is nu gedoofd
Maar ik hoop stilletjes
Dat jouw licht nog lang blijft schijnen
In herinneringen,
Bij vrienden, man en kinderen,
Familie,
Bij jouw gezusters uit Brussel
Het ga je goed, San
Veel liefs, A

Hey San,
Elkaar helaas jaren niet meer gezien, zelfs niet meer regelmatig “what’s appen”, maar als we dan de tijd vonden om elkaar op de hoogte te brengen, met de typerende dosis spontaniteit en humor, werd het altijd “brullen” (om het met jouw woorden te zeggen.) Het bericht dat ik nu heb ontvangen heeft me helaas ook laten “brullen” maar dan wel van ongeloof, ontsteltenis, verdriet, onmacht… Ik schrijf dit bericht namens mezelf en “the boys”: Dirkje, Marc en Fabrice. We hebben wel altijd iets te zeggen, maar zijn nu sprakeloos. De herinneringen zijn er en die zullen zeker nog worden opgehaald, maar het lachen erom krijgt toch wel een andere dimensie. Veel sterkte aan Bart en the kids.
Bartje, Dirkje, Marc en Fabrice

Lieve Sandra,

Wat één vreselijk bericht, hoe moet het nou verder. Je kinderen, je man en je broers Erik, Alexander en je lieve vader en moeder blijven met héél véél verdriet hier achter.
San, Ik ken jou al meer dan 40 jaar en altijd spontaan, vrolijk en lief....en jij bent zo’n sterkte vrouw en hoe kan dit nou....Waarom...?
Wij zouden nog zoveel gaan bespreken na jouw heup operatie, samen véél leuke herinneringen ophalen van de Churchill-laan waar wij onze jeugd doorbrachten.
Ik was in Oktober jl. bij jouw ouders in Brussel en reden samen weer terug naar Amsterdam en onderweg hebben we veel gelachen over wat we allemaal vroeger hebben meegemaakt en dat zouden we in Zandvoort voortzetten....Maar helaas.
San, ik ben bevoorrecht dat ik jouw heb mogen leren kennen en zal deze ervaring met jouw nooit vergeten....!
Ik wens je man Bart, de Kinderen, je Broers Erik, Alexander, je lieve Vader en Moeder heel veel sterkte in deze bijzonder moeilijke dagen.
Lieve San Rust zacht lieverd.

Ben Langemeyer.

Heel veel liefs, sterkte en kracht...we denken aan jullie.
Finn, Michiel, Sanne & Lou

Hoi Tias, wij willen jou en je gezin heel veel sterkte toewensen. We denken aan jullie.
Hartelijke groeten van Teun, Dorien en Kees.