Vrijdag 6 maart 2020.

'Ok ik eerst kapper en even naar dorp. Daarna kom ik' zegt je berichtje. Het is even na elf uur als jij en ik weer samen "even een koffietje doen" zoals jij dat zo mooi kon zeggen. Sinds mijn ongeluk vorig jaar doen we bijna om de week een koffietje, met wat lekkers natuurlijk.

We spraken die ochtend over onze jeugd, de keuzes die we toen maakten en over trouw. Ook over hoe het zou zijn na de operatie aan je andere heup. Jij keek enorm uit naar dat moment. Als we uit elkaar gaan voel ik hoe speciaal jij voor mij bent en heb ik geen idee dat dit onze laatste keer samen is. Het gesprek, jouw tranen en dan toch weer die prachtige glimlach staan voor altijd in mijn geheugen gegrift. Ik ben enorm dankbaar dat ik je die vrijdag heb kunnen zeggen dat jij mijn trouwste vriendin bent en altijd bent geweest.

Al 37 jaar kennen wij elkaar. In de laatste jaren zijn we steeds verder en dichterbij elkaar gekomen als vrienden. Die bijzondere tijd is voor mijn gevoel oneerlijk gestopt en voelt als veel te kort. Tegelijk ben ik heel dankbaar voor die tijd en neem ik alle momenten mee in mijn hart.

Ik mis je.

Liefs,
Peter