In de gesprekken die ik had met Ron blijven zijn eerlijkheid en oprechtheid mij bij...

Agnes, Mabel en Steijn; ik vind dat jullie heel krachtig zijn in levendig houden van de herinnering aan Ron. Hij heeft voor altijd een plek in jullie hart.

"Het is onmogelijk om iemand te vergeten
die zoveel gaf om te herinneren".
Ik zal je ontzettend missen.

Lieve Agnes, Mabel, Steijn, ik wens jullie heel veel sterkte de komende tijd.
Liefs Christina Schipper

Vol ongeloof las ik afgelopen maandag de nieuwsbrief van 't Kamrad. Ron onze fietsmaat zal nooit meer samen met ons een stukje fietsen. Onze fietsmaat die altijd in was voor een praatje. Bovendien was je heel sociaal. Mocht je een lekke band hebben en Ron was in de buurt, dan wist je zeker dat je in een mum van tijd weer op de fiets zat. Het was fijn je gekend te hebben. Ik zal je missen.

Ik was een broekie toen ik bij De Peddelaars ging fietsen. Te laat aangesloten in het seizoen....volgend jaar beter. De eerste tocht van het volgende jaar. Ik kende iedereen nog niet zo goed. De eerste keren fietsten we altijd rond de 100. Was ik wel blij om, want zoveel inhoud had ik nog niet. Er was een man die riep "we gaan 130, voor minder kom ik niet uit Assen" of woorden van gelijke strekking. Het werd 130 kilometer, slik. Op een gegeven moment kwam ik naast je te fietsen. Met enige schroom begin ik over de gevreesde 130 kilometer, of hij dat meende. Jazeker, maar als het te zwaar voor me was, duwde hij mij wel terug naar Hoogeveen. Dat zal je ook gezegd hebben. Daarna gemerkt wat voor een goede, lieve man je bent. Je vertelde over je reizen, over de verbouwingen die je aan je eigen huis deed (ik was als man met twee linker handen zwaar onder de indruk), de bezoeken aan De Dijk, hoe je los ging als het TT weekend er was (dat had ik totaal niet verwacht). Ik herinner me de gezellige fietstochten, ook al hadden we elkaar een winter niet gezien, de gesprekken gingen vanzelf weer verder. Hoe het was op het werk, hoe het met de kinderen ging, altijd praat. Zo herinner ik je. Ik weet dat je het zwaar hebt gehad.
Ik wilde je graag een keer spreken nog, maar wist niet of dat wel mogelijk was. Nu herinner ik me een goede, lieve man. Sterkte voor Agnes, Mabel en Steijn, familie en vrienden. Rust zacht lieve Ron.

Beste Ron,

Ik kan niet bevatten dat je er niet meer bent. Daarom beste Ron,
Ik zie je nog binnenkomen op de Tesselschadestraat in Leeuwarden. Nieuw bij Dienst Landelijk Gebied. We hadden veelvuldig overleg om invulling te geven aan onze gezamenlijke taak. Jij, serieus, gedreven en ambitieus. Doelgericht, betrokken en oprecht met een goed oog voor de menselijke factor, die maakt het verschil. Naast het werk hadden we het over onze hobby’s, c.q. onze passies. Jij vertelde enthousiast over racefietsen en mountainbiken. Ik over motorracen “op Assen”. In de jaren dat wij hebben samengewerkt heb ik een moeilijkere periode gehad. Jij was één van de mensen die toen veel voor mijn herstel heeft betekend. Jij was een belangrijke factor in mijn herstelproces. Een beetje afwachtend en onzeker was je toen jij en Agnes in afwachting waren van de geboorte van Mabel. Daarin was je nog een beetje anders dan zoals ik je in je werk kende. Toen Machteld en bij Agnes en jouw op kraamvisite kwamen was die onzekerheid al weg.
Toen je in Drenthe ging werken en we geen direct werkcontact meer hadden hebben we elkaar minder gezien en gesproken. Maar onze incidentele contacten waren nog altijd fijn. Wat blijft zijn mooie en warme herinneringen.

Lieve Agnes, Mabel, Steijn,
Ik wens jullie veel sterkte voor de komende tijd.
Hartelijke groeten, Egbert Smit

In de 20 jaar kameraadschap met onze Ruud ben je ons heel dierbaar geworden.
Samen met Ruud naar een concert, de bluesnacht, de GP van Valencia en de blues in Grolloo en kortgeleden samen naar Dublin, in de hoop dat dit reisje jou zou helpen.
Soms kwam je na een fietstocht even bij Ruud aanwaaien voor een praatje en een groot glas water. "Ik ga op een houten kruk zitten want ik heb een natte zweet kont".
Met elkaar lopend naar de TT. Na afloop bij ons in de tuin, schoenen uit, benen omhoog, biertje erbij, de wedstrijden evalueren want je hebt Rossi fans en ook Marquez fans en soep eten.
Altijd gezellig en het was altijd lachen.
Sinds je ziek was zagen we je geestelijke, innerlijke strijd en stonden machteloos.
Toen je de Kerst doorbracht bij Agnes en de kinderen hadden we de stille hoop dat het de goede kant op ging en dat je het weer aan zou kunnen. Helaas blijkt achteraf.
Je laatste wandeling met Ruud op de zondagmiddag voordat je de rust nam die niemand je kon geven en die je nergens meer kon vinden.
Lieve Ron, het ga je goed en dat je mag rusten in vrede.
Dat je nooit mee langs zal komen voor een praatje, koffie of een biertje is voor ons nog niet te bevatten maar we zullen de mooie herinneringen aan jou koesteren en we hopen dat ons verdriet ooit zal omslaan in een glimlach omdat we jou hebben gekend.
Ron we zullen je vreselijk missen.