Lieve Ron,
Het is alweer een jaar geleden en het is nog maar een jaar geleden dat je wegging om nooit meer terug te keren.
Het was een moeilijk jaar na je dood maar ondanks of misschien wel dankzij dat ook een mooi jaar. Het heeft ons veel gebracht.
We hebben veel lieve mensen ontmoet en hebben bijzondere ervaringen opgedaan die we zonder jouw dood niet hadden meegemaakt.
Zo was er in februari het schaven van het houten boomschijf voor op je graf in een klein schuurtje achterop het erf, met de geur van houtkrullen, koffie en brandend vuur terwijl het buiten sneeuwde. Mabel, Steijn en ik hebben er alledrie aan gewerkt en het later naar je graf gebracht.
Het bijzondere aanbod van Staatsbosbeheer om een houten beeld voor je te zagen, van de specht die in de tuin langs kwam terwijl jij in de serre opgebaard lag en Geert bij ons was.
Later in het jaar ben ik met Geert en met Ruud naar het theater geweest.
De sneeuw en het ijs in maart op Terschelling, het eiland waar je graag kwam en zoveel mooie herinneringen aan had. Samen met Steijn het overtollige speelgoed verkopen op de Koningsmarkt eind april. Het onderhandelen over de prijs hebben we van jou geleerd.
Ik heb het inmiddels redelijk onder de knie en heeft het me o.a. bij de aankopen voor het huisje in IJhorst al vaker voordeel opgeleverd.
De zon en de warmte overdag op het strand in Zeeland zo vroeg in mei en in de avond de dag afsluiten met een barbecue (jouw ding) en een glas rosé met Gretha, Jan-Willem en hun kinderen.
De uitwisseling van Mabel naar Polen waarin je haar gestimuleerd hebt toen je er nog was en het tegenbezoek van het meisje na je overlijden. Hiermee is haar reislust gewekt en volgend jaar gaat ze weer.
De voetbalwedstrijden van Steijn die door weer en wind de verdediging op zich neemt en aanvoerder is, net als jij toen je nog voetbalde.
De herinneringsdienst in het bos bij Hillig Meer samen met je moeder op een mooie warme avond eind mei, waar we een kaars voor je brandden en je naam hardop zegden.
De theatertour van Daniël Lohues. Jouw stoel naast me was leeg. Hoe mooi was het dat hij afsloot met alle liedjes en teksten die we gebruikten op je rouwkaart en tijdens de uitvaart. Tranen met tuiten heb ik gehuild...
De TT eind juni waar Steijn met "Broer" Bert-Jan en de TT-vrienden mee ging naar de training en schromelijk verwend werd met hamburgers, frisdrank en TT-souveniers. En 's avonds samen met Steijn in het hoge reuzenrad aan de kop van de Vaart, met uitzicht op ons huis.
De verjaardagen van de kinderen zonder jou als vader, de verkoop van onze caravan en het afsluiten van jarenlang plezier op camping Witterzomer in juli, beide met een lach en een traan.
Maar ook de komst van ons hondje Rossi in juli, vernoemd naar je idool van de TT, Valentino Rossi. En je had gelijk Ron. Hij kan je niet vervangen maar hij brengt ons vele momenten van plezier, vertedering en ontroering waarmee hij ons door de moeilijke momenten heen trekt.
In augustus, samen met Carla, Ronald en hun kinderen de lange vermoeiende maar vooral confronterende reis door de prachtige natuur van het immense Amerika waar de zon en de droogte zorgden voor de vele bosbranden. Het vuur stond symbool voor het hoog oplaaien van het gemis en het verdriet, zowel bij mij als bij de kinderen. Alle drie hadden we last van angstige dromen die veelal met verlies en onmacht te maken hadden...
Het besef dat het delen van de herinneringen aan onze vele reizen niet meer mogelijk is. Maar ook het besef er alleen voor te staan in de opvoeding van onze kinderen deed pijn en gaf verdriet en eenzaamheid. De natuur bood troost, rust en stilte zoals ik dat ook vind wanneer ik naar je graf ga.
In september, samen met Carla het bezoek aan de Dalai Lama, een oude wijze man met de humor van een kleine jongen die zijn volgelingen hoop en kracht geeft en mij inspireert. Het deed me terugdenken aan ons indrukwekkende reis door Tibet samen met Carla, Robert en zusje Carla.
In oktober het grootste feest dat ik ooit gegeven heb vanwege mijn verjaardag, de 50ste, hier om de hoek in de Hertenkamp. Wat vond ik het bijzonder dat je er zoveel mensen speciaal voor mij kwamen. Ik heb gedanst met de kinderen op favoriete nummers uit onze jeugd. Het had iets weg van een reünie met onze gezamenlijke middelbare schoolvrienden. Je werd niet vergeten Ron; wat hebben we weer gelachen om de barre streken die je toen met Harold en Geert uitgehaald hebt.
En niemand was veranderd, alleen ouder geworden.
Mabel, die in november startte met haar profielwerkstuk met als thema herinneringen. Ze schildert je levensecht met zichzelf als klein meisje op je schouders zodat ze de apen kan zien in de dierentuin. En samen met Steijn naar de open dagen van het voortgezet onderwijs waarbij hij (gelukkig) zijn hart volgt en alvast in de schuur oefent met hout, de workmate, de bouwradio en jouw gereedschap.