Hé broer, vanavond al weer drie jaar geleden dat je besloot om voor altijd te vertrekken. Mis je enorm tot aan de dag van vandaag. En dat zal wel altijd blijven, waarbij ik hoop dat ook altijd het levendige beeld van herinnering aan je blijft.
BJ

En dan tot slot, in december naar het jubileumconcert van De Dijk in de Oosterpoort waar jij, jaar in, jaar uit met fietsvriend Wim naar toe ging. Als laatste nummer Groot Hart dat je wenste bij je uitvaart. Ook hier weer tranen met tuiten terwijl ik het t-shirt droeg dat er als laatste hing in mijn maat met Alles komt goed.
En ja Ron, alles komt goed, alles is goed. We raken gewend aan je afwezigheid maar echt afwezig ben je nooit. Soms voelen we je aanwezigheid, alle drie onafhankelijk van elkaar hebben we deze ervaring.
Overal zie ik je terug in de natuur; in het jaar van het licht, de zon en de warmte. Zoals de specht in het Asserbos die me vertelt dat je er ook bent, ook als ik je niet zie of voel.
Natuurlijk mis ik je armen om me heen, de warmte in bed wanneer je tegen me aankroop, de glimlach rond je mond en de zachte blik in je ogen als we elkaar aankeken wanneer één van de kinderen iets zei of deed. Natuurlijk is er verdriet over het gemis van jou als vader voor hen.
Ik zie je terug in de kinderen met hun humor en hun streken, hun doorzettingsvermogen, hun nieuwsgierigheid en hun kracht. Want krachtig zijn ze, in alle opzichten.
Het gaat goed zo, het is goed zo Ron.
We maken er iets moois van en proberen zoveel als kan te genieten. Want jij en wij weten als geen ander hoe donker het leven is wanneer dat niet meer mogelijk is.

Het leven is het waard om geleefd te worden.
Het leven is het waard om gevierd te worden.
Leven in Licht en in Liefde.
Liefde houdt je in leven, ook als je er niet meer bent.

Liefs, Agnes.

Lieve Ron,
Het is alweer een jaar geleden en het is nog maar een jaar geleden dat je wegging om nooit meer terug te keren.
Het was een moeilijk jaar na je dood maar ondanks of misschien wel dankzij dat ook een mooi jaar. Het heeft ons veel gebracht.
We hebben veel lieve mensen ontmoet en hebben bijzondere ervaringen opgedaan die we zonder jouw dood niet hadden meegemaakt.
Zo was er in februari het schaven van het houten boomschijf voor op je graf in een klein schuurtje achterop het erf, met de geur van houtkrullen, koffie en brandend vuur terwijl het buiten sneeuwde. Mabel, Steijn en ik hebben er alledrie aan gewerkt en het later naar je graf gebracht.
Het bijzondere aanbod van Staatsbosbeheer om een houten beeld voor je te zagen, van de specht die in de tuin langs kwam terwijl jij in de serre opgebaard lag en Geert bij ons was.
Later in het jaar ben ik met Geert en met Ruud naar het theater geweest.
De sneeuw en het ijs in maart op Terschelling, het eiland waar je graag kwam en zoveel mooie herinneringen aan had. Samen met Steijn het overtollige speelgoed verkopen op de Koningsmarkt eind april. Het onderhandelen over de prijs hebben we van jou geleerd.
Ik heb het inmiddels redelijk onder de knie en heeft het me o.a. bij de aankopen voor het huisje in IJhorst al vaker voordeel opgeleverd.
De zon en de warmte overdag op het strand in Zeeland zo vroeg in mei en in de avond de dag afsluiten met een barbecue (jouw ding) en een glas rosé met Gretha, Jan-Willem en hun kinderen.
De uitwisseling van Mabel naar Polen waarin je haar gestimuleerd hebt toen je er nog was en het tegenbezoek van het meisje na je overlijden. Hiermee is haar reislust gewekt en volgend jaar gaat ze weer.
De voetbalwedstrijden van Steijn die door weer en wind de verdediging op zich neemt en aanvoerder is, net als jij toen je nog voetbalde.
De herinneringsdienst in het bos bij Hillig Meer samen met je moeder op een mooie warme avond eind mei, waar we een kaars voor je brandden en je naam hardop zegden.
De theatertour van Daniël Lohues. Jouw stoel naast me was leeg. Hoe mooi was het dat hij afsloot met alle liedjes en teksten die we gebruikten op je rouwkaart en tijdens de uitvaart. Tranen met tuiten heb ik gehuild...
De TT eind juni waar Steijn met "Broer" Bert-Jan en de TT-vrienden mee ging naar de training en schromelijk verwend werd met hamburgers, frisdrank en TT-souveniers. En 's avonds samen met Steijn in het hoge reuzenrad aan de kop van de Vaart, met uitzicht op ons huis.
De verjaardagen van de kinderen zonder jou als vader, de verkoop van onze caravan en het afsluiten van jarenlang plezier op camping Witterzomer in juli, beide met een lach en een traan.
Maar ook de komst van ons hondje Rossi in juli, vernoemd naar je idool van de TT, Valentino Rossi. En je had gelijk Ron. Hij kan je niet vervangen maar hij brengt ons vele momenten van plezier, vertedering en ontroering waarmee hij ons door de moeilijke momenten heen trekt.
In augustus, samen met Carla, Ronald en hun kinderen de lange vermoeiende maar vooral confronterende reis door de prachtige natuur van het immense Amerika waar de zon en de droogte zorgden voor de vele bosbranden. Het vuur stond symbool voor het hoog oplaaien van het gemis en het verdriet, zowel bij mij als bij de kinderen. Alle drie hadden we last van angstige dromen die veelal met verlies en onmacht te maken hadden...
Het besef dat het delen van de herinneringen aan onze vele reizen niet meer mogelijk is. Maar ook het besef er alleen voor te staan in de opvoeding van onze kinderen deed pijn en gaf verdriet en eenzaamheid. De natuur bood troost, rust en stilte zoals ik dat ook vind wanneer ik naar je graf ga.
In september, samen met Carla het bezoek aan de Dalai Lama, een oude wijze man met de humor van een kleine jongen die zijn volgelingen hoop en kracht geeft en mij inspireert. Het deed me terugdenken aan ons indrukwekkende reis door Tibet samen met Carla, Robert en zusje Carla.
In oktober het grootste feest dat ik ooit gegeven heb vanwege mijn verjaardag, de 50ste, hier om de hoek in de Hertenkamp. Wat vond ik het bijzonder dat je er zoveel mensen speciaal voor mij kwamen. Ik heb gedanst met de kinderen op favoriete nummers uit onze jeugd. Het had iets weg van een reünie met onze gezamenlijke middelbare schoolvrienden. Je werd niet vergeten Ron; wat hebben we weer gelachen om de barre streken die je toen met Harold en Geert uitgehaald hebt.
En niemand was veranderd, alleen ouder geworden.
Mabel, die in november startte met haar profielwerkstuk met als thema herinneringen. Ze schildert je levensecht met zichzelf als klein meisje op je schouders zodat ze de apen kan zien in de dierentuin. En samen met Steijn naar de open dagen van het voortgezet onderwijs waarbij hij (gelukkig) zijn hart volgt en alvast in de schuur oefent met hout, de workmate, de bouwradio en jouw gereedschap.

Lieve Ron,
Het was gisteren een half jaar geleden dat je besloot weg te gaan om nooit meer terug te komen. Alweer een half jaar geleden, nog maar een half jaar geleden.
Je nam twee keer afscheid van me en maakte een verwarde en onrustige indruk. Toen ik je aantrof straalde je rust uit.
En ook nu gaan we ervan uit dat je verlost bent van je somberheid, je angst en je spanning.
En zo is het goed Ron. We gunnen jou je rust.
Het is niet altijd makkelijk om 'alleen' door te gaan. Maar samen met de kinderen ben ik niet alleen. We zijn een hecht team geworden. We hebben lol samen, we ontdekken nieuwe krachten en slaan ons door moeilijke momenten heen wanneer het gemis zo groot is.
Ieder op zijn of haar manier met een lach en een traan. Wat een sterke kinderen zijn het!
Je hebt ons perspectief gegeven, in dit jaar van het licht. We wenden ons naar de zon die veelvuldig schijnt, ons verlicht en verwarmt want nooit meer zal het zo donker en koud worden als in 2017. Alles gaat voorbij, zelfs de langste nacht waarin de maan zich verstopt heeft.
We denken terug aan de tijd voordat je ziek werd en koesteren allen de mooie herinneringen waarvan er steeds andere naar boven komen.
Ik ben je dankbaar voor onze prachtige kinderen die we samen hebben gekregen en voor alles wat je nagelaten hebt.
Je voelt altijd dicht bij ons, als een beschermengel om ons heen.
Liefde houdt niet op waar het leven eindigt, liefde tot in de eeuwigheid.

Lieve Ron, ons leven zal nooit meer hetzelfde zijn maar het is het waard om geleefd te worden.
Liefs, Agnes.

TT...…. normaal gesproken dé dagen van het jaar waar we het maanden van tevoren over konden hebben. Dit jaar voor het eerst zonder jou.
De voorpret was al helemaal anders. Of anders gesteld, vrijwel afwezig. Wanneer komen jullie, welke camping gaan jullie staan, wie gaat er wel en niet de stad in. Dit jaar allemaal zaken die niet meer met je besproken konden worden. En die het gemis aan je nog extra benadrukt hebben. We hebben het elke dag over je gehad. En hebben je allemaal zonder uitzondering wel zeker 20 keer gezien in het publiek. Net zo'n lichaamshouding of net zo'n loopje, of net zo van of op de fiets springend. Maar je was d'r niet. En zult ook nooit meer komen. Natuurlijk hebben we naast het huilen en de 'vreemde' stiltes ook gelachen. En natuurlijk hebben we ook genoten van een spectaculaire race. Maar de gebruikelijke glans van het samenzijn op deze dagen en het soms doldwaze gedrag dat we vertoonden, was weg. En op een tribune die verder overvol was, bleef t blauwe stoeltje van jou leeg. Op je entreekaart en een biertje voor je na. We hebben je gemist. Waar we dachten weer langzamerhand de draad zonder je op te pakken in het gewoel van alledag, voelden we de afgelopen dagen weer het ontzettende gemis je niet meer bij ons te hebben. En hoe veel pijn het doet te weten dat dat voor eeuwig ook zo blijft. Rust zacht, Ron. We hopen dat je van boven toch nog even mee gekeken hebt.