Lieve Onno,
Natuurlijk wil ik hier ook mijn mooie herinnering aan jou beschrijven.
Gelukkig heb ik dit verhaal al persoonlijk tegen jij kunnen zeggen tijdens het 25 jarig bestaan van Agathon.

Wij ontmoetten elkaar ongeveer 12 jaar geleden voor het eerst in het Fort in Haarlemmerliede.
Ik kan het me nog herinneren als de dag van gisteren.
We hadden elkaar 1 week daarvoor aan de telefoon gehad.
Het was een leuk gesprek en jij nodigde me uit om naar het Fort te komen voor een nadere kennismaking.
Jarenlang had ik als marketingmanager gewerkt en ik wilde nu graag gaan werken als loopbaancoach.
Ik had al vele trainingen gevolgd maar nog geen ervaring en opleiding als Loopbaancoach.
De bedrijven die ik had gesproken en aangeschreven reageerde met de woorden: helaas, wij zijn op zoek naar iemand met ervaring.

Maar bij jou was het anders.
Ik vertelde mijn verhaal en sprak over mijn oprechte interesse in wat mensen drijft en dat ik daar eigenlijk al een groot gedeelte van mijn leven mee bezig was. Aan het einde van het gesprek waren jouw woorden;
Ik geloof in jouw verhaal, jouw drive en in jouw potentie.
Laten we maar gaan starten met de samenwerking.
Dit verhaal vertel ik nog vaak aan de mensen die ik begeleid.
Als je echt iets wilt en spreekt vanuit jouw hart en je komt de juiste mensen, de engelen van deze wereld tegen, die dit zien en aanvoelen dan is alles mogelijk.

Lieve Onno, mede door jouw vertrouwen in mij en de kans die jij mij hebt gegeven ben ik waar ik nu sta en daar ben ik je voor eeuwig dankbaar voor.
En ik weet zeker dat je de afgelopen jaren zoveel mensen hun ware talent en kracht hebt laten inzien en het vertrouwen hebt gegeven om hun ware essentie te leven.

Lieve Onno, ik blijf hier stralen en ik weet zeker dat jij aan de andere kant blijft stralen. Dankjewel dat ik je mocht ontmoeten en we jarenlang een onderdeel van elkaars leven mochten zijn.
Dikke kus van mij aan jou.
Liefs,
Esther Vermeulen

Helaas kon ik van Onno alleen afscheid nemen bij de stoet, die hem begeleidde naar de kerk. Toen iedereen binnen was stond ik in de deuropening voor een laatste blik. Een kleine blonde vrouw draaide zich naar mij om en zei:”Rob, de zeewierman”! Ik wist dat ik haar wel eerder had gezien, maar had geen beeld bij wat ze zei. Ik stamelde nog wat en liet haar toen los. Zij ging met haar partner, een vriendelijke vent met een kunstenaarskapsel met grijze weelderige krullen de kerk in. Ik draaide me om en ging, liep een rondje om de kerk , dacht na over wat ze zei en over wat Onno betekende voor mij. Later schoot het me te binnen. Onno had me meegenomen op een tocht met een schip van de bruine vloot de Waddenzee op. Ergens legde de schipper de boot stil en de liefhebbers konden het water in . Ik deed dat ook, stond tot me middel in zee en deed zeewier op m’n hoofd om in stijl te blijven. Zo ben ik haar bijgebleven. Prachtig toch… De eerste actie, die ik met Onno mocht beleven was een feest dat we samen gaven omdat we 50 jaar waren geworden. Ik kende Onno nauwelijks, alleen maar als vader van kinderen, die op dezelfde school zaten als die van mij. Toch ontstond het plan om samen bij hem in de tuin een “jaren sixty “ feest te geven. Zo gezegd, zo gedaan…Het werd een geweldig leuk feest, iedereen genoot, er was een band, waarmee ook mijn zoor Ben nog even gitaar speelde….sindsdien hieden we in bescheiden mate contact, maar ieder samenzijn dat er was, was zeker kwaliteit. We hebben samen en blauwe maandag op tennis les gezeten, waarbij het niveau van spelen nou weer niet uitblonk in kwaliteit, maar dat was bijzaak. Mijn toenmalige partner Elma en ik zochten hem die jaren steevast met oud en nieuw even op voor een glaasje, waar zijn sympathieke vriend Jan ook altijd bij was. Op een gegeven moment vroeg Onno mij of ik toevallig een scheepsroer had, nou ja zo’n stuurwiel dus. Uiterst raar verzoek natuurlijk, maar hij wist dat ik nogal veel verzamelde en ik zou hem niet teleurstellen. Wat later stonden we bij de kop van de haven en nam ik
vanuit kikker perspectief een. foto van Onno aan het roer van zijn onderneming “Agathon” als stoere onverzettelijke roerganger, waarbij iedereen zich vertrouwd en op zijn gemak zou voelen. Ideaal dus om je eigen carrière aan toe te vertrouwen. En zo bestonden onze contacten, die afgezet op een leven lang, zeer schaars waren, wel altijd uit kwalitatief leuke een bijzondere belevenissen. Onno leerde mij eens het begrip “OSM”. Ik heb daar vaak over na gedacht. Ik was ook heel anders dan Onno en daarom zijn onze contacten waarschijnlijk beperkt gebleven, maar daar waar we elkaar in vonden was er alleen maar sprake van kwaliteit. Dank je wel Onno. Je was een bijzonder mens !