De laatste dagen schieten veel herinneringen door mijn hoofd. Ik noem ze hier gewoon. Ik weet niet of ze in chronologische volgorde kloppen, maar dat maakt ook niet uit. De eerste gedachte die door mijn hoofd schoot was dat ik je de eerste keer ontmoette. Ik weet niet hoe oud (toen nog heel jong) we waren. Ik weet wel dat het was in het huis bij opa en oma de Wert die toen in Braakhuizen woonden. We hebben veel gelogeerd in die tijd samen. Jullie woonden in de Admiraal de Ruyterstraat en we voetbalden heel veel op het grote veld bij de flats. We hadden wel eens ruzie met jongens uit een andere straat, maar bovenal was het veel voetballen. Ik weet nog dat we keepershandschoenen gekocht hebben speciaal hiervoor. En in de avonden of als het slecht weer was speelden we heel vaak Monepoly, of we speelden een van de eerste computerspelletjes met van die balkjes en een balletje, een soort tennis. Ik weet niet meer hoe het heet. Bij ons thuis hebben we de eerste stappen gezet naar het tafeltennis. Bij ons in de kamer uren en uren of in de garage. Ik snap niet dat ze er toen niet gek van werden van het geluid van die balletjes. Of het familie tafeltennistoernooi bij ome Henk in de tuin. Ik weet niet precies tot welke leeftijd we dit zo hebben gedaan tijdens vele schoolvakanties.1 keer nog zijn we samen als team, omdat ik ook tafeltenniste in die tijd naar een toernooi geweest in Tilburg. Daarna heeft ieder zijn eigen weg bewandeld. Hoe oneerlijk en onrechtvaardig is wat er nu gebeurd is. Daar heb ik geen woorden voor. Ik hoop dat je je rust gevonden hebt en ik wens Esther, Rachelle, Ruben, Danou, Miek en Rein, Dave en Karen, Imme, Fem en alle mensen die dicht bij je stonden heel veel sterkte de komende tijd.

Meer dan 16 jaar was je mijn collega. Een hele prettige collega. Altijd in voor een praatje. Allebei een passie voor Danio van Danone maar dan wel de vanillesmaak.
Esther, kinderen en familie heel veel kracht toegewenst om dit enorme verlies een plaats te kunnen geven. Het was een oneerlijke strijd.

Esther, kinderen en andere naasten: gecondoleerd en sterkte toegewenst. Als 14-/15-jarigen werden Max, Bart Heutz en ik in een jaar 2x kampioen. Mijn vader was coach in dat jaar. Ik herinner me Max als een mentaal oersterke speler, die van vele technisch betere spelers won. Het ga je goed Max. Ik zal je nooit vergeten. Frank.

Max jongen,
Je mag trots zijn wat je hebt bereikt in deze korte, te korte, tijd van leven. Veel vrienden, fijne vrouw en kinderen om je heen. Ik herinner je als een fijne vent, als collega maar vooral als mens. Woorden zullen het verdriet niet wegnemen en het blijft oneerlijk. Ik hoop dat je je rust hebt gevonden en ik wens al je geliefden veel sterkte toe in deze sombere tijd.
Dikke kus en ik zal je missen
Rob

Dag lieve Max, vele mooie herinneringen komen naar boven. We gaan je ontzettend missen en zullen je nooit vergeten. Rust zacht!

lieve Esther, Rachelle, Ruben en Danou,

Woorden schieten tekort en kunnen moeilijk onder woorden brengen wat we voelen en willen zeggen met als doel jullie daarmee te steunen.

Als U2 liefhebber net als Max, laten we het zeggen in de muziek: love is blindness. Max heeft nu de rust die hij zocht en zeker weten zal hij als een engel bij jullie , zijn grote liefde, in de buurt blijven.

René, Ingrid, Manjula en Sanju

Love is blindness
I don't want to see
Won't you wrap the night
Around me?
Oh, my heart
Love is blindness

Lieve Esther, Rachelle, Ruben en Danou en natuurlijk ook de rest van de familie. Ontzettend veel kracht en sterkte gewenst bij de grote verlies van jullie Max, je man, jullie vader, zoon, broer..... zo oneerlijk dat hij deze strijd waar hij samen met jullie vol goede moed aan begon vorig jaar heeft moeten verliezen . Hij had nog zoveel mooie herinneringen met jullie moeten maken! Als klein meisje kwam ik al bij jullie over de vloer, spelen met Dave. Enorm geschrokken vorig jaar van het nieuws toen je bij me kwam in de apotheek. Met veel liefde heb ik jullie geholpen, zonodig de medicijnen gebracht zo dat jullie naar huis konden gaan en niet ook nog eens bij ons hoefden te wachten. Wat hebben wij samen met jullie gehoopt op goed nieuws iedere keer. Helaas heeft het niet zo mogen zijn. Max hopelijk krijg je nu rust, let je van daar boven goed op je gezinnetje en je familie!! Families en vrienden heel veel sterkte en kracht nogmaals bij dit grote verlies...
Veel liefs,
Frank, Wendy, Jens, Raya en Vajèn
-xxx-

Beste Max,

Toen ik als klein menneke lid werd van Unicum was jij al 1 van de gezichten van de vereniging. Als spelertje van het eerste jeugdteam vond ik het tof dat we uitgenodigd werden op de receptie van je bruiloft met Esther. Vervolgens (nu 20 jaar geleden) was ik blij dat jij en Esther op mijn eindexamenfeest kwamen.

Jij was degene die mij mijn Unicum-bijnaam 'Mossel' gaf. Daarmee word ik nog steeds door velen aangesproken in Geldrop :-)
Je hebt me ooit een geweldige dag bezorgd, toen je als steward van PSV mij na aanvang van de wedstrijd nog binnen hebt gelaten bij een kampioenswedstrijd van PSV.

Als senior heb ik verschillende periodes bij je in het team gespeeld. Je was bloedfanatiek en wist zodoende regelmatig het bloed onder de nagels van de tegenstanders vandaan te halen. Maar richting je teamgenoten was je een motivator en bracht je voor, tijdens en na de wedstrijd de nodige gezelligheid mee.

Hoe triest is het dat jij al veel te vroeg een niet te winnen strijd tegen een ziekte moest leveren! Ik ben dankbaar en blij dat ik de nodige mooie momenten heb je mogen beleven. Die mooie herinneringen zullen me zeker bij blijven.

Topper! Rust zacht!
Mossel