Even moest ik aan je wennen toen je bij ons kwam werken in het Sophia kinderziekenhuis, direkt als je was.
In de diensten leerde ik je beter kennen. Je vertelde over je gezin, je verdere familie en je werk als trouwambtenaar. Ik stond niet veel met je op de kamer, maar als ik je zag vroeg je altijd, hoe is t met de meiden?, en dan vroeg ik naar de jouwe, je oudste ging naar de middelbare weet ik nog, en ook dat je altijd vol warmte over beide meisjes sprak.
We hebben we gelachen, ook om de wijnstop die je voor jezelf had ingelast, ik weet niet of je t lang hebt volgehouden, volgens mij paste een lekker rood wijntje gewoon bij jou, je straalde gezelligheid uit.
De crm trainingen waren echt jouw ding, je was een mensenmens en kon goed gedachten verwoorden.
Toen je ziek werd schrok ik van je, de somberheid die je uitstraalde, en had met je te doen. We appten over bzv op de zondagavond en ik was zo blij dat je in het RonaldmacDonald huis aan de slag kon. Een tijdje terug was je even op de afdeling , ik heb alleen even naar je kunnen zwaaien, je ging net weg, nu denk ik had ik je maar een knuffel gegeven.
In oktober ontvingen we je laatste mail, vol opgewektheid en zin om aan de slag te gaan op de zorgacademie.
Lieve Marijn en nu dit, we zijn er allemaal stil van, ik hoop dat je je rust gevonden hebt.
Liefs Mirjam
