Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Op weg naar school zaten we regelmatig in de ochtend in de bus.. we hadden een zelfde dialect en we bespraken nu en dan andere kunstenaars..
En we begonnen aan onze academie jaren..
Wat ik van Charles eijck vond?

Euh wie? Die van de verffabriek .. nee wacht die heet jac..
Hij lag in een breuk.. maar! Charles eijck is de bekendste schilder van schimmert..

Mmm … tot nu toe was jij dat ..
voor de rest ken ik niemand in dat dorp..

We spraken elkaar met regelmaat.

Aan het einde van de studie zag ik hem in een vloeiende beweging een stickertje plakken op een lantaarnpaal van de kommel in Maastricht

Aah .. dat mysterie was dan ook meteen opgelost!
Dat groene vogeltje was wel een erg opvallende verschijning dat jaar.
.
Euh Wat zijn we aan het doen meneer..?
Hij keek alsof hij zich betrapt voelde maar even later lag er weer die brede lach op dat smalle gezicht.

Dus jij bent dat! De smile werd nog groter..
Luc won dat jaar de Hustinxprijs en meer als verdiend .met iets dat ondefinieerbaar eigentijds was .. een klare eenvoud in het beeld-geweld van de jaren negentig.

Weer later ben ik zelf beland in schimmert met een atelier .. en meer te weten gekomen over die Charel Eijck ..
Hij is inderdaad de bekendste van schimmert..
Maar liever een vogel van harings in de hand dan tien vogels uit het Ravensbosch

Luc . Dank voor de collegialiteit.. dank voor je talent dat ik me zal blijven herinneren..

En mijn condoleance aan de familie,


.

Luc was mijn Ilovenoord mattie. Partner in crime. We waren Jip en Janneke in onze zwarte Ilovenoord hoodies. Het was een intense tijd. We voelden ons vrij en sterk en jong en cool. Ik heb meer dan 100 stukjes geschreven voor die website, had het er best druk mee vond ik. Maar het was niets vergeleken bij de uren die hij erin stak. Niet bij te houden hoeveel drive hij had en hij was altijd positief en enthousiast over wat we schreven. Gewoon doen! Alles was goed. Zonder Luc was ik nooit gaan schrijven en daar ben ik hem zeer dankbaar voor.

Ik denk dat zijn grootste motivatie was om iedereen blij te maken. Alles in Noord waar je blij van wordt! Dat was het motto. Het begon met waar je de beste krentenbollen kon krijgen, je het beste eendjes kon voeren, waar het mooiste uitzicht was aan het IJ. Het werd een beweging. Community building. Volgens mij kenden we het woord niet eens.

Hoe bijzonder die tijd ook was, mijn beste herinneringen aan Luc zijn van voordat Ilovenoord groot werd. Sterre zat met Mees op de créche. En op Buitenzorg hadden Wilbert en ik een volkstuin praktisch naast die van Luc en Susy. Dus we waren veel met de kinderen samen. Vooral de dagen op de tuin zag je een lachende Luc. Biertje erbij, muziekje aan. Hij vond het fijn om te koken, te zorgen. Iedereen moest verplicht genieten. Met de kindjes op zoek naar salamanders in de vijver, met die twinkel in zijn ogen. Zo trots op Sterre en Sol, blij met Susy, met de tuin, met Noord, met het leven.

Samen gaan we met de kindjes struinen in het, toen nog, ruige hondenstuk van het Noorderpark, wat niemand nog had ontdekt. Hij kijkt een beetje dromerig langs me heen, over het Noord Hollandskanaal. Dijkhuisjes in de verte. Blauwe lucht, het lente groen. Het geruis van de auto’s op de Leeuwarderweg. Het holle getik van het stokkengevecht van Sol en Krijn. Hier word ik nou toch zo blij van, zegt hij. En dan moet er even geknuffeld worden. Een echte gemeende Limburgse hug, van dat kleine lijfje van hem, vol van warme energie. Ik kan hem nog voelen. En ik mis het. Dank je wel lieve Luc.

Kus van Marcia