Luc…
Ik ben slecht in jaartallen, maar ze zeggen dat het 2010 was dat Ilovenoord begon en ik Luc leerde kennen. Dus dat zal wel kloppen. Het was in elk geval een kantelpunt voor Noord, 2010. Eye ging open en op de pont stonden ineens allemaal mensen die zelden in Noord kwamen, of er nog nooit waren geweest. Een goed moment om Ilovenoord te beginnen, want Noord, dat was terra ingocnita.
En Luc was dol op terra incognita. Ik was meteen dol op Ilovenoord en begon stukjes te schrijven over onontdekte plekken in Noord die hoognodig ontdekt moesten worden. Plekken die Noord leuker maakten, die Noord bijzonder maakten. We vormden een niet officiële redactie om Luc heen, puur omdat we allemaal het gevoel hadden dat Noord nú op de kaart gezet moest worden. Wij waren nieuwe Noorderlingen en we wilden van Noord zelf iets nieuws maken. Een plek die smeekte om ontdekking.
Er kwamen hoodies, stickers, borrels en een fotoserie, waarvoor ik de Wolkenfabriek inleverde, de kreet ‘wolkenfabriek’ had Luc bedacht. Het moest een kalender worden, ik weet eigenlijk niet of dat ooit is gelukt. Er kwamen rode picknickkleden, tassen, mokken, waterflessen en stoffen labels voor op je jas. Een hele handel. Gewoon, omdat het kon en leuk was. Er kwam een digitale agenda, want behalve plekken waren er steeds meer concerten, tentoonstellingen, feesten, festivals en steeds op plekken die er daarvoor nog niet waren, of die er nooit eerder voor gebruikt waren.
En dan waren er de acties. Dat was voor mij de leukste tijd met Luc. We bedachten iets om Noord leuker te maken en dan deden we het gewoon. Meestal deed Luc het, soms deed ik mee.
Het was nooit lullig en het was nooit suf. De rode en groene vakken bij de pont werden bedacht bij Ilovenoord en zonder toestemming vooraf op de straat geschilderd. Omdat het ons de beste manier leek om het toenemende verkeer bij de pont vanzelf in betere banen te leiden en het werkt nog steeds. Inmiddels heeft het GVB het overgenomen. Het had iets provo-achtigs, zeg ik zonder onszelf op de borst te kloppen. Het doel was altijd méér liefde voor Noord. Niet tegen, maar vóór. Maar het doel was ook: een leuke tijd, gekke dingen doen en als het illegaal kon: graag.
Hoe we het bedachten weet ik niet meer, maar op een dag besloten Luc en ik dat het anker dat in de IJpleinbuurt ligt hoognodig goud geverfd moest worden. Dat anker was ooit uit de haven opgevist, toen de IJpleinbuurt nog een scheepswerf was. Het verhaal gaat dat het in het water was gegooid in de oorlog, zodat de Duitsers er geen kanonnen of kogels van konden maken. Het werd bij het sluiten van de werf opgevist en lag daar middenin die buurt nogal onbeduidend en onzichtbaar te zijn, dus wij eropaf na het donker met een paar spuitbussen goudverf. Na onze eerste poging werd het helaas weer zwart over geverfd. Maar na poging twee bleef het best lang goud.
Luc van de vanishing Ferry. Wat ik nog steeds één van de beste Luc-ideeën ooit vind. Een pont die vertrekt en aankomt op hetzelfde tijdstip, tijdens dat ene verdwijnuur als de tijd van zomertijd teruggezet wordt naar wintertijd. Je vertrekt om twee uur ’s nachts en komt ook weer aan om twee uur ’s nachts. Er werd gedanst. Natuurlijk sprak ik daarvoor graag een verdwijnverhaal in.
Helaas begon Luc toen zelf een beetje te verdwijnen. Uit mijn leven, maar ik geloof ook uit de voorhoede die Noord wilde maken tot een magische plek. Ik liet het gebeuren, Noord was ineens ontdekt en ik ging in de Landbouw. We deden het nog één keer, met een eendags midgetgolfbaan op het bouwterrein van de Noord-Zuidlijn bij de Sixhaven. Nu alweer acht jaar geleden. Met oude golfclubs, pvc buizen, oud hout en veel pur schuim. Om ons heen bouwhekken en onder ons stelconplaten en de kersverse metro. Een terrein, dat inmiddels bijna officieel een park is. Dat zou niks voor Luc zijn, trouwens. Gewoon een park, dat was niet apart of spannend genoeg en daar had Luc een hele goede neus voor. Voor rafelranden en de underground. Zeven jaar duurde mijn Ilovenoord periode, de leukste tijd in Noord.
Ilovenoord ging uit de lucht. Corona en Ilovenoord denderden door op Facebook. Met tips voor plekken waar je wèl heen kon, met mondkapjes en weemoed naar een zinderend Noord. Na corona kwam dat zinderende Noord er steeds meer. Het is nu ontdekter en drukker dan ooit. Maar het spannende is er een beetje af, ook omdat Luc er niet meer is.
I love Noord, het was niet minder dan briljant en als Luc er niet geweest was, had ik het gewoon minder leuk gehad in Noord en was ik er minder blij geweest. Had ik die leuke plekken en mensen misschien zelf ontdekt, maar waarschijnlijk niet. In mijn eentje had ik nooit een anker goud geverfd. In je eentje is trouwens alles net iets minder leuk. Daarom mis ik Luc nu al.
Nancy Wiltink
Amsterdam Noord
April 2025
