Rust zacht lieve Leo.
Als ik aan Leo denk zie ik een lieve, zachtaardig en gezellige man die van lekker eten houdt en altijd voor iedereen klaar stond.
Ik zal je altijd blijven herinneren aan onze mooie jaren en ook onze sportieve vakanties op de fiets en de wintersport.
Ook onze ijspret met de molentochten.
We zijn elkaar gelukkig nooit helemaal uit het oog verloren, zodat we altijd even bij konden kletsen en dubbel zo leuk dat je ook naar de Weissensee ging.
Wens Jannie en Leo's familie heel veel sterkte.

Leo maakte sinds begin 2013 deel uit van de redactie van WR, Tijdschrift voor Huurrecht.
Leo hield van het huurrecht en is daar zijn hele werkzame leven mee bezig geweest. Begonnen in de sociale advocatuur in Rotterdam, komt zijn naam al in de oudste afleveringen van WR veelvuldig voor als advocaat van rechtzoekende huurders. Vanaf 2004 komt zijn naam veelvuldig voor als kantonrechter te Rotterdam en tenslotte ook als raadsheer plaatsvervanger in Hof Amsterdam.
Van een sociaal advocaat die vocht voor het recht van huurders van woonruimte, werd Leo tot een (o.a.) in het huurrecht gespecialiseerde (kanton)rechter die moeiteloos ook het bedrijfsruimterecht toepaste. Daarbij paste hij op evenwichtige en objectieve wijze het recht toe, inclusief belangenafwegingen waar het recht dat toestond of vereiste. Of het nu ging om de belangen van de huurder van een sociale huurwoning of om de financiële belangen van grote commerciële partijen, Leo begreep wat er speelde. Veel lezers van WR hebben geprofiteerd van de deskundige wijze waarop hij de laatste jaren als docent van de Actualiteitencursus van de VHA en de SSR het onderdeel woonruimte verzorgde.
Leo was niet van de mandarijnenwetenschap (hoewel hij het wel kon bijv. als hij uitspraken moest doen in lastige huurprijzenkwesties !) maar zocht liever naar rechtvaardige en praktische oplossingen. Dat verklaart wellicht ook waarom hij, overigens zonder dat wij als redactie ons daarvan bewust waren, nooit noten voor WR schreef. Wel was hij een toegewijde “mee-lezer”, die met positieve feedback de producten van anderen nog net wat beter, scherper, vollediger maakte. Op redactievergaderingen kwam hij altijd goed voorbereid. Daar acteerde Leo zoals we hem ook in andere rollen leerde kennen: bescheiden, rustig, vriendelijk; maar tegelijk slim en haarscherp. Nooit opgewonden of verontwaardigd; altijd evenwichtig, onafhankelijk, objectief, wijs. Leo overtuigde, of het nu ging om een principieel juridische kwestie, of om de voordelen van een zomerhuis in Zweden. Leo leverde niet alleen een inhoudelijk belangrijke bijdrage; hij was voor ons als redactieleden ook een heel fijne collega: altijd even oprecht geïnteresseerd in het wel en wee van de anderen, met een luisterend oor en de goede vragen stellend, altijd even aardig en vriendelijk.
Op 13 januari 2020 stuurde Leo zijn laatste mail aan de redactie: met het oog op onze redactievergadering op 16 januari attendeerde hij ons op een uitspraak van de kantonrechter Rotterdam van 10 januari 2020 die volgens hem snel gepubliceerd moest worden. Wij hadden toen nog geen idee dat wij hem tijdens de redactievergadering in december voor het laatst in ons midden hadden gehad.
Wij hebben veel te vroeg en te snel afscheid moeten nemen van Leo. Wij zullen hem missen.
De redactie

Beste Leo,
Het kantongerecht in Brielle is waar ik je heb leren kennen. Ik was redelijk onervaren, maar mede door jouw toegankelijkheid heb ik veel van je geleerd. Ik kon altijd bij je binnenlopen, voor wat dan ook. Ook nadat Brielle de deuren moest sluiten hebben we in Rotterdam met het "Brielse Clubje" regelmatig bijgekletst tijdens etentjes. Dat was altijd heel erg gezellig. Leo, je zal gemist worden.

Hierbij wil ik Jannie en familie veel sterkte toewensen voor de tijd die komen gaat.

Je hoeft niet te schreeuwen om gehoord te worden
Je kunt ook luisteren en dan misschien wat zeggen,
Zoals Leo deed

Dank je daarvoor, Kees Flameling

Omdat Leo mij ooit complimenteerde met het schrijven van kleine verhalen voor de kantonmedewerkers en zijn passie voor schaatsen. Een laatste bijdrage.

De schaatser
De kleine jongen zit op z’n knietjes. Hij is zojuist gevallen.
Langzaam staat hij op en pakt onzeker de houten stoel op die ruggelings
op bevroren water ligt.

Hijgend ploetert hij verder en stapje voor stapje slaat hij zijn ijzers uit.
Het gaat zwaar, het is vermoeiend en het ijs is superglad.
Na vele pogingen gaat het met losse handjes door weer en wind over
gladgeschoren water. Hier en daar ligt een wak, te zien aan een paaltje
met in de top ‘n vlaggetje en een rood-wit lint er omheen gespannen.
‘Gevaar, Pas op!’ staat in zwarte letters op een bruin kartonnen bord geschreven.

Hoe groter de schaatser wordt en hoe langer hij ploegt, hoe meer krassen op het ijs.
Soms botst hij tegen iemand op en soms neemt hij iemand mee op zijn
gladde avontuur.
Doch onder zijn schaatsen verglijd ongemerkt de tijd. Aan de overkant van de
plas ligt de einder reeds geduldig te wachten. Nader en nader komt zij dichtbij.
En dan is het plots voorbij. De schaatsen moeten worden afgedaan.
‘Had ik niet een eeuwigheid kunnen schaatsen?’

En daar staan wij vragend aan het einder van de plas, daar waar ooit hard
water was. Wat is er van de schaatser gebleven?
Wel.
Heel misschien ligt aan het einder van die plas, verborgen in het struikgewas, wel
een oude vale tas. In de tas staan naast elkaar twee schaatsen in het vet,
daarnaast ‘n trui en ook ‘n pet. Er ligt ook nog ’n briefje bij waarop geschreven staat:

‘Voor de vinder. Met node heb ik ze afgedaan, edoch zijn deze schaatsen nu voor jou.
Ze gaan een leven mee, maar schaats vooral toch niet te snel en geniet van alles en 'n ieder om je heen.’

Peter Ernst, RB Rotterdam