Lieve neef,

toen ik in november je app las, dat je ernstig ziek was en niet meer beter zou worden, raakte me dat diep.
Wij zagen elkaar door de jaren heen weinig, alleen af en toe op een feestje of begrafenis. Zo gaat dat nu een maal in het leven, door werk en gezin verlies je elkaar uit het oog.
Er dieper over nadenkend, waarom het mij zo raakte, kwam ik tot de conclusie, dat het onze gemeenschappelijke basis is geweest in het leven. Als wij elkaar dan wel eens zagen, voelde dat vertrouwd, als of er geen jaren tussen zaten.
Die basis werd gelegd door onze moeders. Zij hadden als zussen een goede band. Dat betekende, dat wij elkaar regelmatig zagen in onze jeugd. Wij kenden elkaar (allebei het oudste kind) al, voor wijzelf zusjes en een broertje kregen. Bovendien schelen wij maar 11 maanden, dat geeft identificatie.
Onze moeders gingen niet alleen bij elkaar langs, maar ze gingen ook met elkaar op vakantie. Ik herinner mij meerdere vakanties naar Ouddorp, waar we fijn en veel met elkaar buiten speelden.
Ook denk ik aan die keer, dat jullie als gezin op de Veluwe op vakantie waren en wij op bezoek kwamen en vervolgens ongepland een aantal dagen bleven. In de dorpswinkel werd wat extra serviesgoed gekocht en we hadden prachtige dagen met elkaar.
Toen mijn zusje Marianne werd geboren ging ik met jullie mee op vakantie naar Lunteren. Het was die vanzelfsprekendheid en onvoorwaardelijkheid die de basis legde, een veilige basis voor de volwassenen die we geworden zijn. Nu ik ouder word, realiseer ik mij des te meer hoe belangrijk en waardevol was en is.
Dat oud worden is jou helaas niet gegund. Ik neem deze mooie herinneringen met mij mee, zolang het mij gegeven is.

Rust zacht lieve neef,
je nicht Els

Liefdevol mens en praktisch altijd saampjes met Jannie, kijkend en genietend van kunst en cultuur. Ik heb je zien genieten, beschouwen, stil zijn en zorgvuldig je omgeving opnemen.
Ik zie je zitten op een bankje met een kopje koffie of een glaasje wijn, voor het atelier op de Charloisse Kerksingel. Met een krantje en genietend van het zonnetje.
Ik koester dat beeld.
Judith Makkenze