Als 10 jaar jonger nichtje heb ik niet meteen herinneringen aan belevenissen met Koos, of gesprekken. Maar we delen wel familiegeschiedenis, waar hij zelf in geïnteresseerd was. Zijn moeder, tante Gerrie voor mij, was oudere zus van mijn moeder, tante Ine voor Koos.
Er is wel een herinnering die ik wil delen die iets vertelt over Koos' aard en karakter. Ons moeder vroeg mij haar te vertegenwoordigen bij de dankdienst en begrafenis van de vrouw van (achter?)neef Gerrit van der Linde uit Laag Zuthem, in januari 2008 (Koos zou mij hebben kunnen vertellen hoe het zat, tot welke tak deze Gerrit behoorde). Ik mocht meerijden met tante Boob en oom Gerard. Dat was fijn, ik kende de familie in Laag Zuthem niet. Vond het daarom ook wel een beetje spannend. Maar daar was geen enkele reden voor, toen ik daar kwam bleek die familie heel bekend! Ik mocht ze dan nog nooit hebben ontmoet, maar er waren daar 'allemaal Kozen', net zo vriendelijk en zachtaardig als ik Koos kende, zo op je gemak stellend en liefdevol. Zo zal ik Koos blijven herinneren.

We hoorden Fred Blokhuis afgelopen zondag vertellen over zijn "beginnersfout", dat het wel wat vrolijker kon aan het avondmaal? Het grappige is dat ik juist een leuke herinnering heb aan dit moment! Ik kan mij nog herinneren dat Koos, Aard Vos en ik in een soort driehoek ten opzichte van elkaar zaten aan het avondmaal en dat we alle drie de woorden ter harte hadden genomen.... wellicht iets te! Ik weet nog dat we alle drie met pretogen naar elkaar keken wat uitgroeide naar een iets groter plezier! Tot we uiteindelijk min of meer stil in een deuk lagen. Alle drie op de plek waar we wilden zijn en zo vertrouwd aan Zijn tafel dat er wel een stevige stille lach vanaf kon. Het is al een poos terug maar dit is een kostbare herinnering aan Koos (en Aard) die ik voor altijd met mij mee zal dragen!
Martin Visser

Lieve Koos en Liesbeth,
Lang geleden begonnen we zo'n beetje tegelijkertijd als schoonkinderen van de familie.
Jij met je vriendelijke blauwe ogen, je leek op je moeder. Zo leerde ik je kennen, man van Liesbeth.
Hoe onze levens ook vrij snel uit elkaar liepen, van tijd tot tijd hoorde ik over je gezondheid en af en toe toch zagen we elkaar op een verjaardag.
Ooit had ik je zomaar aan de telefoon, en een uur later waren we nog aan het filosoferen. Zo verrassend dat je elkaar blijft kénnen. Jij had zo'n vanzelfsprekende manier van omgaan dat je altijd weer prettig contact had.
Jullie dominee heeft je heel goed beschreven. Ik ben onder de indruk van de dienst en van jouw dappere Liesbeth. De dood lag tijdens je leven op de loer, zo vertelde hij. Wat heb je allemaal doorstaan?
En dan toch weer die gelukkige foto's van caravan en vakantie via facebook.
Op je laatste verjaardag een felicitatie via facebook weer. Ik wist dat het niet goed ging en toch vroeg ik, hoe gaat het toch? En tot mijn blijdschap kwam er een hartje terug. Dit was ons laatste contact.
Ik praat tegen je of je er nog bent. En dat ben je ook!
Voor mij een bijzondere herinnering!
Helma