Heel mijn leven was ik al gek van een zeker eiland, maar gek genoeg eerder nooit het Oerol meegemaakt.
In een periode van grote verandering in mijn leven, ben ik vrijwilliger van Oerol geworden voor een aantal jaren. Dat wat mij dat heeft gegeven, dat is haast niet uit te leggen.
Gewoon het zijn op het eiland, het gevoel van vrijheid als je van locatie naar locatie fietst, in een zonnetje langs het wad, maar ook in weer en wind, de diversiteit aan voorstellingen meemaken, die verweven waren in de natuur of met de locatie, de sfeer in het algemeen, de sfeer in de groep vrijwilligers. Ik mocht er zijn wie ik was, en ben dat ook geworden daar. En heb dat gevoel meegenomen van het eiland, en verder verweven in mijn dagelijks leven. Dat is een kostbaar goed, en daar ben ik je dankbaar voor. Omdat jij, ooit ergens al jouw ideeën, waarheid hebt gemaakt, zodat ik, en andere mensen in jouw droom mochten leven en zijn!
Ik denk dat het voor veel Oerolliefhebbers geldt. Op het eiland leef je in een Oerol bubbel, in een Oerol familie.
Thuis val je eerst in een leegte, en dan ga je weer door met je gewone leven, maar tot de volgende Oerol, heb je het altijd bij je in je hart. Het gaat er nooit uit.
Ik hoop van harte dat al jouw ideeën die je nog had, door andere mensen, in jouw geest, opgepakt gaan worden. Oerol blijft Oerol!
Ik wens je familie heel veel sterkte!
Tot slot: in 2010 schreef ik dit. Ergens tussen Hoorn en Lies, in de duinen.
Het is geen hoogstandje, maar vertaalt wel het gevoel.
Oerol dag 10
Weids landschap
met moeheid in mijn ogen
van even teveel
muziek, theater en dans
zie ik om me heen
Leg me even achterover
languit in het gras
ogen dicht
niemand om me heen
Even luisteren
naar de stilte van de vogels
het blazen van de wind
Even geen gedachten
Niets wat "ik vind"
Gloeiende wangen
van wind, zon en slaap
Nog niet denken eraan
dat ik dit gauw
weer achter me laat
En nu
op dit moment
Door de wolken
breekt de zon
Dit is wat ik ben
wie ik was
en waar ik opnieuw begon.
-----------
Joop, groet Ebert van me.
