Het schijnt dat ik als klein meisje een tijdje steeds moest huilen als ik mijn tante zag. Toen mij dat vertelt werd verbaasde ik me daar ongelofelijk over, want als ik haar als inmiddels grote meid zag kreeg ik juist een grote glimlach op mijn gezicht.. Ik kan niet uitleggen waarom. Er is geen bijzondere reden, niets dat we specifiek gemeen hadden of deelden, maar toch was ik altijd ongelofelijk blij om haar te zien. ‘Dag lieve tante’ zei ik dan. Waarop zij zei ‘Dag lieve nicht’. Dan lachte we om onze suffige begroeting en knuffelde we elkaar stevig. Er was misschien geen bijzondere reden voor, maar ik had gewoon een hele bijzondere tante.

Ik ben dankbaar voor zo’n lieve, grappige, gastvrije, eigenwijze tante en ga haar onwijs missen. In gedachte zal ze altijd bij ons blijven.

Luc en kinderen,gecondoleerd met verlies van jacqueline, jouw vrouw, jullie moeder
Heel veel kracht en sterkte toegewenst
Wim

Lieve nabestaanden, uiteraard heb ik meerdere herinneringen aan Jacqueline maar ik zal er twee delen die eigenschappen van haar illustreren die vandaag door Luc genoemd werden.
Ik ben samen met Jacqueline in de Ouderraad van het Polderheem (de school waar jullie Ruben bij onze zoon Floris in de klas heeft gezeten) actief geweest.
Nou dat hebben we geweten: alle taken werden natuurlijk netjes verdeeld over ons in een soort commissies en je kon er donderop tegen zeggen dat in zo’n voorbereidende bijeenkomst de leiding direct werd genomen door Jacqueline, want langdradig kletsen, brainstormen, debatteren over wat te doen.....nee dát lag haar niet. Actie ondernemen, stappen zetten en concrete afspraken dat was waar ze van hield. Echter....... wij andere leden hielden wel geregeld ons hart vast voor de daadwerkelijke uitvoering van de taken die Jacqueline in haar ijver op zich had genomen, vaak gebeurde wel dat wij al op school waren om bijvoorbeeld te versieren maar er nog geen spullen bleken te zijn. Vertwijfeld keken wij elkaar dan aan en vroegen ons af wie dat zou regelen. Ohhhhh Jacqueline zou dat doen, oei, spannend, vol verwachting en wat bange hoop keken wij naar de deur en op ons horloge. Maar ja hoor: 1 minuut vóór (of ook wel 1 of meerdere minuten ná) het afgesproken tijdstip stormde ze naar binnen mét de spullen en konden wij opgelucht ademhalen. Ze bleek door de jaren heen zo te werken en wij merkten dat het in orde zou komen als zij iets regelde maar wel met ietwat spanning bij haar mede OR-leden.
Een ander voorbeeld was van haar zorgende kant: om de een of andere reden zat ik weer eens tijdelijk in een rolstoel en Jacqueline snelde mij ter hulp om met mij boodschappen te gaan doen bij toen nog de C1000. Leuk natuurlijk en lief van haar maar al snel bleek binnen dat ze mijn voorkeuren voor A-merken ernstig afkeurde. Dat was maar onzin, het eigen merk was net zo goed én veel goedkoper.
Omdat ze natuurlijk eigenlijk wel gelijk had protesteerde ik niet al te fel, met het gevolg (ook omdat ik het natuurlijk niet zelf kon pakken) dat het mandje zich vulde met B- of eigen merken.
Tot we bij de koffie kwamen, dat werd me toch te gortig en daar hield ik mijn gipsen poot stijf, ik wilde perse het A merk. Zuchtend, de ogen rollend, hoofdschuddend en haar handen ten hemel heffend voldeed ze aan mijn dringende verzoek (jullie begrijpen toch wel dat ik hier ietwat overdrijf?
Alle gekheid op een stokje, dat was natuurlijk wel hoe ze was, als ze kon, stond ze klaar om je te helpen. Zelfs toen ze zelf al ziek was en bij mij langskwam bood ze aan mijn toilet even te soppen omdat ik toen zonder hulp in de huishouding zat en het zelf niet kan. Dat kon ik toen niet toestaan, vond het al heel fijn dat ze überhaupt nog zo goed was dat ze nog een bezoekje kon doen.
Die bezoekjes zullen nu stoppen, wat vind ik dat jammer, al zagen we elkaar niet heel vaak, áls we elkaar zagen was het altijd goed, dag gekke, lieve meid, tot later in de hemel!

- Bovenaan staat haar altijd vrolijke gezicht en haar vrolijkheid in de tuin op de Nova Zemblastraat in het bijzonder.
- Toen Marieke Elise en ik 17, 18 en 19 (dacht ik?) werden, mochten we ons feestje in de tuin van Luc en Jacqueline geven. Alles mocht, de hele tuin werd versierd en Luc en Jacqueline hielpen mee alsof het hun eigen feestje was.
- Ik bleef een keer eten en toen hadden we een salade gemaakt met gekookte eitjes en toen pakte ik, nog voordat we aan tafel zaten, alvast een eitje. Ik weet niet meer wat ze precies zei, maar ongemakkelijk was het in elk geval en we moesten er daarna allemaal heel hard om lachen.
- Marieke en ik hadden gesprekken over serieuze problemen, meiden problemen, waar Jacqueline dan opeens met een opmerking kon komen om het een beetje te relativeren. Dat eindeloze analyseren van ons..
- We kwamen haar ongeveer een jaar geleden tegen in het UMC. Eerst alleen Peter. Hij had zijn werkkleding aan want moest na mijn controle werken. Jacqueline zei: Zo, ga je iets verkopen? Met je vertegenwoordigersjasje 😂😂
- Later kwam ik ook en hebben we even gepraat. Het was fijn om haar te zien want dat was lang geleden. Ik herinner me een mooi gesprek, met een kracht van haar, die overeen kwam met de verhalen die we van Marieke hoorden.
Veel liefs, Lisanne en Peter