Als ik mijn ogen dichtdoe, ben ik in Welten, ik loop langs Cafe teerling, wat hebben we daar vaak gezeten, langs de kapper, waar Henk een afspraak voor mij maakte als hij vond dat mijn haar te lang was, (daarna heb je mij zelf maar geknipt altijd) net een mini wereld dat Welten, met haar inwoners en winkels, waar de tijd soms een beetje stilstaat.
Het binnen tuintje zit al vol met bekende gezichten, soms is het niet te zeggen of de mensen er alweer, nog steeds, of net zitten. De wijn staat in die grote zilveren koeler met ijs. Er wordt al een glas aangeboden, maar ik loop door, langs Prive, door de glazen deur, waar vaker mensen tegenaan liepen als er wat gedronken was. Achter de bar staan bekende gezichten de glazen te poleren. Huub, Conny en andere stagiaires die met kleurrijke verhalen de Thun verrijkten. Erol rommelt in de bibliotheek, alles moet weer eens anders worden gestyled. Bij het zitje kijkt een prachtig schilderij met twee mooie ogen naar mij, een aandenken aan Indonesië. Weemoedig denk ik aan kerst, op die plek mocht ik met kerstmis in mijn rokkostuum van Henk digestieven serveren, boven de 20 stuks kreeg ik 2,50 extra loon per verkocht glas. (dat lukte elke keer wel)
Jos staat met een glas witte wijn en een glimlach in het kantoorje en groet mij, Hopelijk is er vannacht weer friet met zuurvlees Jos. Ik duik tussen de gordijnen door snel neve gen thun in. Gelach en nog veel meer bekende gezichten. Ook gezichten van hen die er al helaas niet meer zijn, geven een blik van herkenning. Het kerkbankje met rode bekleding lacht mij al toe. Er staat een fles els warm op de toog. Bah wat is dat toch vies spul.
Ik denk ook nog snel terug aan de avond dat mijn vader overleed, ook toen zaten we hier midden in de nacht samen bijeen, Henk was er als eerste bij in het ziekenhuis. Toen Henk zei: “ook ik ben mijn vriendje kwijt” braken we samen.
Je hebt ons hier geknipt, in je witte badjas, met een dikke sigaar, en ons gesminkt als we carnaval gingen vieren. We hebben gezongen, gelachen, de wereld besproken en soms ook een traantje weggepinkt.
Op weg naar de keuken kijk ik snel in het zwarte boek met reserveringen, volle bak, gezellig. De deur naar de keuken zwaait piepend open, ik sta bij de warmhoudbank met die vreselijke metalen schuifdeuren. Ik zie de afwasplek waar ik als 14 jarig jongetje begon en mij vreselijk in mijn hand snee aan een gebroken bord.
Danny en Jos staan in de keuken te rommelen, of ik straks een sjieke salade wil en een schnitzel? Zeker weten!. Ik loop langs de diepe wasbak, er ligt iets gigantisch groots. De jongens hebben voor de lol een koeienuier bestelt. Niemand realiseerde zich dat zo n ding opzwelt tot enorme proporties als je dat in het water legt. Snel even naar buiten om een peuk te roken in dat koude hok.
Verder naar achteren door de hardplastic klapdeuren, het omkleedhok en de stellingen met zooi. Ik zie de spiegels glimmen en denk aan al die catering partijen, de stadsschouwburg feestjes, tentfeesten, en al die gekke plekken waar we achter de voordeur bij mensen binnen mochten kijken.
Ik zie de achteringang en herinner mij met een glimlach dat we probeerden een BWM naar binnen te rijden als cadeau voor een dame op een feestje. Nadat de deuren eruit waren, de spiegels eraf, kwamen we tot de conclusie dat het toch echt niet paste.
Er mist iemand in het verhaal, dus ik loop terug, naar prive, de trap op, en daar in de woonkamer staat je, Je hebt je net gedoucht, en trekt trots je witte koksbuis aan. “Ha jong”, klinkt het. Dikke berenknuffel volgt, drie kussen, allemaal op de mond. Jeetje wat heb ik je alweer gemist. Misschien maakt iemand ooit het boek “verhalen uit de thun”, maar eigenlijk hoeft dat niet, want dat boek staat al in mijn geheugen, en dat van iedereen hier, gegrift, voorop prijk jij, in je witte buis.
Mijn ogen gaan open, de Thun verdwijnt, maar jij blijft lieve Henk. Al die herinneringen en verhalen, waar iedereen hier er tientallen van heeft, beginnen en eindigen met jou. Je bent voor iedereen hier wat anders, vriend, partner, ex, collega, maar voor mij ben je ook nog eens papa. Iemand waar ik tegenop kijk, waardering van wil, bij wil zijn, mee wil lachen en huilen. Al die herinneringen zijn niks zonder jou. Met het sluiten van de thun verdween er dan ook niks voor mij omdat jij bleef. Henk, een instituut van charisma, zorg, Limburgse gezelligheid en warmte. Vandaag herinneren en eren we dan ook jou, ons Limburgs monument.
Je zong op mijn huwelijk, Ave maria en panis angelicum, je verzorgde de kaas en iedereen die mij kende wilde die avond Henk zien omdat ze allemaal wel een keer over je gehoord hadden, mijn vrienden knuffelden vaak al dezelfde avond met je bij het afscheid. Zo zit je in mijn DNA, mijn bloed en in mijn alles verweven. Omdat ik geen huwelijksreis kon maken regelde jij een trip naar Marbella, met Jules, Erol, Joris en marjolein. Henk gaf de plantjes in onze tuin dermate veel water dat een straat lager alles zowat overstroomde, de bougainville bloeide dan ook groots toen we vertrokken. We zongen s nachts “empty chair and empty tables” uit de musical, zwommen naakt, maakten de gekste hapjes, en hadden de tijd van ons leven. Ik kon mij geen betere huwelijksreis voorstellen. Mijn vrouw kent inmiddels ook het brons groen eikenhout, nou ja, het eerst couplet dan 😉
Je kwam langs met de TGV in Frankrijk toen mijn vrouw jarig was, wat een verassing was dat, je wilde barbecueën en we kregen les in de mooiste stukken van het rund, diamand haas, heerlijk. Maar het echt cadeau was jouw aanwezigheid. Je knuffel en je glimlach.
Je verzorgde 4 keer de doop van mijn 4 dochters, hield ze vast, bent peetvader en maakte iedere keer een foto van je petekind Anne merijn, een tijdje geleden liet je zien dat je ze allemaal bewaard had. Ook voor mijn kinderen ben je, op hun beurt, een speciaal iemand in hun hart, een veilige plek die er altijd is, vanzelfsprekend, maar nu even leeg en angstig koud.
Henk je hebt zoveel liefde en zorg aan ontelbare mensen gegeven en haalde daar zoveel voldoening uit. Ik hoop een stukje daarvan te houden voor de rest van mijn leven. Je zorgzaamheid en interne drijfveren, je verwondering en je interesse in kunst, koken, geschiedenis, muziek, boeken en mensen. Je liet ons allemaal lachen, bijeenkomen en genieten van het leven, wat dat ons ook bracht en brengt.
En dus schrijf ik hier vandaag, lieve Henk, vol verdriet en ongeloof, maar ook vervult met trots en dankbaarheid dat ik een stukje deel mocht uit maken van de afdruk die je nalaat bij zoveel mensen. Het voelt leeg en koud aan, die golf van verdriet, herinneringen en die knuffel heb ik nog nooit zo graag gevoeld als nu. Je was als een vader voor mij en mijn broers. Je zal er altijd zijn, iedere dag weer, in mijn gedachten en denken. Iedere knuffel die we met zijn allen delen vandaag, Henk, die is er voor jou, net als alle knuffels die ik mijn dierbaren ooit nog zal geven. Ze zullen mij altijd even doen denken aan jou. Ik wil graag geloven dat jij er nog bent zolang ik maar aan je blijf denken. En dat is makkelijk, dat gaat vanzelf. Vandaag meer dan ooit.
Bedankt voor al je Liefde Henk, je kleurde mijn leven rijker, grootser, intiemer en je blijft altijd bij mij.
