Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Lieve Helmert,
In 1995 repeteerde ik onder jouw leiding en die van Vera, je zusje, aan de productie 'Dromen van de wereld'. Nog nooit zo'n ontspannen repetitieproces gehad! Op een van de repetities moesten we over onszelf vertellen. Ik vertelde je dat ik voor mijn toneelopleiding gediend had bij het Korps Commandotroepen. Vanaf dat moment noemde je mij 'mijn paratrooper'. Wat een mooie koosnaam! Het ga je goed, Helmert!

Dank je wel Helmert! Je was een voorbeeld voor allen!

Dag lieve Helmert,
je was een groot man. Op alle mogelijke manieren. Ik heb bijzondere herinneringen aan het repeteren met je en heb altijd genoten van je prachtige, krachtige optredens.

Goede reis
Ivar

Lieve Helmert,

Na een cursus improviseren bij jou en Vera Boots, bij Studio 5, kreeg ik een rol in een door jou geschreven stuk, *Mooie dochters*, dat een aantal malen in Amsterdam en daarbuiten is opgevoerd. Je nam het coachen van amateurs net zo serieus als je eigen optredens, want het onderscheid tussen beroeps en amateur bestond voor jou niet. Onder jouw leiding heb ik geleerd over improvisatie. De sleutel die jij aanreikte was dat er in elk van ons vuur brandt, water stroomt, lucht beweegt en aarde fundeert. Toneel wordt spannend als die elementen met elkaar in conflict komen. "Voor Jan en Heleen van Helmert" staat er voorin mijn exemplaar van Vuur, Water, Lucht & Aarde, jouw handleiding voor acteren. Ik heb er veel aan gehad. Heleen en ik hebben vaak jouw solo-voorstellingen bezocht, met altijd een hartelijk praatje na afloop, want je herkende iedereen die ooit met jou te maken had gehad. De laatste keer was toen je Louis Bouwmeester speelde in het Betty Asfalt Complex. We zijn erg verdrietig dat je er niet meer bent, en we leven mee met je naasten en familie.

Rust zacht, lieve Helmert. Je wordt door velen gemist.

Het was een genot je te zien spelen!

Ik heb Helmert in de jaren '90 leren kennen op de Toneelschool van Amsterdam. Hij gaf daar les in 'de vier elementen', uiteraard. Ik was jong en soms behoorlijk geïntimideerd door de bruuskheid van de opleiding. Wat bijzonder en kenmerkend voor Helmert was, was dat hij bij de eerste les direct aangaf ons niet te willen 'beoordelen'. We zouden gewoon gaan: spélen. Dat voelde als een zegen...; ontspanning!, ruimte! Vertrouwen, plezier. Groei. Na de Toneelschool bezocht ik geregeld zijn voorstellingen. En iedere keer was ik dan weer verbaasd dat hij nog steeds wist wie ik was. Toen ik hem tien jaar geleden schoorvoetend een mailtje stuurde of hij mee zou willen kijken, mee zou willen denken, reageerde hij direct positief en enthousiast. Toen ik vroeg of ik één van zijn solo's zou mogen spelen, schreef hij alleen maar een kort: 'Doen'. Hij kwam kijken, hij was betrokken. Op de achtergrond, maar oh zo belangrijk. En zo is dat gebleven, tot twee weken geleden. Hij meldde zich af voor mijn voorstelling in Amsterdam. En toen het bericht op Teletekst... Hij was de toneelvader die ik nodig had, de mentor die me steunde. Hij heeft dit nooit geweten, maar juist die vanzelfsprekendheid kenmerkte hem. Steun, vertrouwen, enthousiasme. En een kritische blik. Nog niet zo lang geleden schreef hij me: " (...) Zoals al jouw initiatieven mij sympathiek zijn". Dat koester ik. En dat zal ik enorm gaan missen. Nico Meurs

Een aantal jaren geleden vierden wij oud en nieuw bij Vera. Helmert was er ook. Vera had een set kaartjes om het gesprek nog meet diepgang te geven. Ik stelde Helmert de vraag 'Wanneer ben je het meest jezelf?' Tot mijn verrassing was zijn antwoord 'Op het toneel'. We hebben hier uitgebreid over gediscussieerd. Pas veel later, toen ik het verhaal over zijn jeugd hoorde, begreep ik het.
Een indrukwekkend acteur is er niet meer...