Gerlach..... een shock dat jij er niet meer bent. Zomaar uit het leven gegrepen.
Zoals dat gaat bij dit soort berichtgeving gaan mijn gedachten terug in de tijd.....een jaar of 10 was ik toen wij elkaar voor het eerst tegen kwamen.
Je bouwde, net als mijn ouders, aan een een alternatieve plek om te leven en wonen.
Vernieuwend wonen werd een feit.
Jaren was je een goede vriend van mijn vader en kwamen we elkaar met regelmaat tegen.
Toen ik naar de zevende klas ging werd je mijn mentor, je eerste mentor klas ervaring op de bovenbouw.
We hebben met elkaar gelachen en met elkaar gestreden. Het was een tijd van ontwikkelen en leren in de nieuwe bovenbouw.
Je genoot zichtbaar van de lessen scheikunde en de proefjes die je deed als 30 paar ogen je geïnteresseerd aanstaarde.
‘De verstrooide professor’ noemde we je. Chaotisch als je was, het resulteerde vaak in veel lol.
Twee totaal verschillende persoonlijkheden waren we, elkaar vaak niet begrepen.
Op een middag in de 11 e klas veranderde er iets. We spraken met elkaar over onze verschillen.
Je gaf mijn talent weer, mij sterke sociale kant en zei: “wellicht kun je er eens over denken om met mensen te gaan werken”.
Ons contact werd lichter en een paar jaar geleden hebben we terug gekeken op dat gesprek.
Ik vertelde je over mijn loopbaan en dat ik mede door jouw uitspraak mijn hart heb durven volgen.
Lieve Gerlach, rust zacht....
Ik wens jouw gezin en geliefden kracht en de tijd om het verlies te dragen.

Ik heb Gerlach mogen leren kennen als collega op het Porta Mosana College waar hij 1 jaar werkte om weer nieuwe ervaringen op te doen en een kijkje te kunnen nemen in een andere onderwijskeuken. We hadden mooie en inspirerende gesprekken, het ging over hoe onderwijs eruit kon en moest zien en uiteindelijk altijd om de leerling. Ik heb hele fijne herinneringen aan Gerlach: zijn liefde voor het vak, zijn bevlogenheid voor het onderwijs maar vooral zijn betrokkenheid bij de leerling. Ik wens zijn dierbaren heel veel kracht en sterkte om dit intense verlies van Gerlach te dragen.
De ontelbare herinneringen blijven altijd in je hart.

Heel veel liefs en sterkte. Wat oneerlijk is het....
Bregje, natalie, gijs en daantje

Beste nabestaanden,

Het intense gevoel van verlies kan dit niet wegnemen, doch moge het volgende bekende maar daarom niet minder indrukwekkende citaat van Rudolf Steiner enige troost bieden.

"De ontwikkeling van de aarde zou allang haar eindstadium bereikt hebben, wanneer niet voortdurend de krachten van de menselijke lijken, die door de dood gescheiden worden van de geestziel, zouden overgaan in de aarde. Door deze krachten, die de aarde voortdurend ontvangt, doordat stoffelijke resten van mensen aan haar worden overgegeven, dat wil zeggen door de krachten die in de lijken huizen, wordt de evolutie van de aarde in stand gehouden. Dit bewerkstelligt dat mineralen hun kristallisatievermogen nu nog ontplooien - wat ze zonder die krachten allang niet meer zouden doen; ze zouden allang zijn verbrokkeld, zijn opgelost. Dit bewerkstelligt ook dat planten die anders allang niet meer zouden groeien nu nog floreren. En dit geldt ook voor de lagere diersoorten. De mens schenkt zijn lichaam aan de aarde als ferment, als gist als het ware, voor de verdere ontwikkeling" (uit Algemene Menskunde).

Lieve Gerlach,
Ja, die eerste jaren op de Maastrichtse Vrije School, ik herinner me jou komst nog goed. Een biologie-leraar, maar aangezien we ook nog geen leraar voor natuur- en scheikunde hadden, nam je die vakken er ook maar even bij. Dat resulteerde in een scheikunde-proef die ik nooit meer zal vergeten en die mensen jaren later nog de lachkrampen bezorgt. Zwetend als een otter stond je voor de klas met een stuk fosfor tussen een pincet in de aanslag om tot ontploffing te brengen door aanraking met een blauwe vlam van een campinggasbrandertje. Op het laatste moment besloot je toch maar om de proef naar buiten te verplaatsen. Dat was verstandig. KWABOEM!! De schrikreactie op je gelaat, gevolgd door een voldane glimlach toen je constateerde dat iedereen al z'n ledematen nog aan het lijf had, staan op mijn netvlies. Twee dagen later hadden twee meiden uit de klas brandgaten in hun jurken zitten van nog nasmeulende stukjes fosfor, die op een bankje terecht waren gekomen.
Eigenlijk had er binnenkort een reünie moeten plaatsvinden tussen jou en mij, aangezien de tuingroep van de Bernhard Lievegoed School mogelijk betrokken zou gaan worden op het stadslandbouwproject Tuinzicht Lichtenberg waar ik aan verbonden ben. Daar had ik me op verheugd. En des te verdrietiger jou voortijdig heengaan. Een warm, goedmoedig mens dat een gapende leegte achterlaat. Ik wens het gezin en andere naasten de kracht toe die nodig zal zijn om dit verlies te dragen.
Ook ik mis jou vandaag en morgen....

Ik vond het heel moeilijk te geloven, Gerlach zo plotseling van ons gegaan. Maar daarnaast voel ik hem heel nabij. Onze samenwerking binnen de kenniskring voor de Vrije Scholen in Nederland heeft een intens gevoel van verbondenheid achtergelaten.
De honing die hij aan ons allemaal uitdeelde als geschenk was vol van zonneglans, geur en kleur. Ik wens jullie samen heel veel sterkte en ik ben ervan overtuigd dat Gerlach jullie in de komende tijd zal blijven steunen, omhullen en inspireren.
In verbondenheid Frans Lutters

Rust zacht en heel veel sterkte aan iedereen die Gerlach lief had.
Jordy Duijkers
Leerling klas 7c

Een aantal jaar geleden leerde ik je kennen als docent, een aantal maanden geleden leerde ik je kennen als collega en een aantal weken geleden werkte we samen aan de autobiografie van de BLS..... iedere ontmoeting was een fijne samenwerking.

Rust zacht Gerlach!
Veel sterkte gewenst aan familie en vrienden...