Net als voor iedere oud-leerling is het vreselijke bericht over Gerlachs dood voor mij reden om terug te denken aan momenten uit de schooltijd waar Gerlach onlosmakelijk mee verbonden is. Ik kijk met zoveel plezier en warmte terug op mijn jaren op de Vrije School in Maastricht, wat ongetwijfeld komt door de toewijding waarmee de leraren op het toen nog kleine schooltje er voor ons waren.
Gerlach was de mentor van onze klas. Ga er maar aanstaan, zo’n zootje welbespraakte, eigengereide vrije-schoolleerlingen een beetje in toom houden. Zijn lessen lagen niet bepaald op mijn interessegebied, maar zullen me altijd bijblijven. Vooral omdat ik van de talloze inventieve proeven in de scheikunde- en natuurkundelessen eindeloos veel tekeningen heb gemaakt; dat was een kans om mij bij de les te houden. In de periodeschriften die ik vandaag doorbladerde schreef Gerlach steevast achterin dat ze prachtig verzorgd en geïllustreerd waren, maar dat de conclusie of analyse ontbrak. Dat had hij natuurlijk haarfijn door, dat er in mij geen beta schuilging.
Ik besef nu meer dan toen hoe bijzonder het is dat je zoveel jaren zo hecht met elkaar optrekt. Met de klas en Gerlach gingen we op wandelkamp, landmeetkamp, zeilkamp, op eindreis naar Portugal. Ook nu nog (bijna twintig jaar later), zie ik Gerlach als ‘onze’ mentor van ‘onze’ klas, terwijl hij dat voor zoveel klassen geweest moet zijn. Dat hij dat gevoel bij al die (oud)leerlingen heeft weten op te roepen, vind ik heel bijzonder en zegt wel met hoeveel betrokkenheid en enthousiasme hij leraar was.