Erik, mannetje, wat een schok is dit.
Ik wens Marieke, de kinderen en je familie alle sterkte om dit verlies te dragen.
Erik, je maakte het verschil tussen goed en uitmuntend, doorsnee en innovatief, louter zakelijke en persoonlijke banden. Ik heb altijd enorm van je genoten. In vele nationale en internationale groepen sta je bekend als een ambitieuze, energieke, intelligente, vooruitstrevende en verbindende collega. In elk overleg leerde je mij dingen van jouw vakgebied en stelde je de juiste vragen over de mijne. We waren altijd op zoek naar synergisme tussen die twee, waarbij het verschil maken voor de patiënt voorop stond. Ingewikkelde, ogenschijnlijk onmogelijke vraagstukken zag je als een uitdaging, en je kreeg het vaak nog gefikst ook. Er waren zo veel projecten, zo veel ideeën…. “Geef me tijd en geld, en het zal geschieden”, werd een gevleugelde uitspraak.
Je was scherp en professioneel, altijd onberispelijk gekleed, gekamd en getrimd, trots en ambitieus, en ook zo collegiaal en onzelfzuchtig. Je creëerde mogelijkheden en deelde in de successen. In de masterclass die we organiseerden over farmacologie en stamceltransplantatie was jij duidelijk de drijvende kracht waarbij je op knappe wijze iedereen betrok, aandacht gaf, en zeer geliefd werd van Utrecht tot Taiwan.
Meesterlijk vond ik het hoe je op avonden op de voorgrond kon treden met prachtige verhalen doorspekt met humor. Ik kon je zien broeden op rake one-liners. Na dagen professionaliteit op congressen, ging het jasje uit, werden de mouwen opgerold, de bovenste knopen geopend en klom je op een verlaten podium, zette de koptelefoon op en imiteerde voor een groot publiek je DJ-kunsten. Lef had je.
We hadden nog zoveel plannen. Op het werk, en in het bos op de fiets. In de tijden dat je afwezig was, werd je al gemist, om wat je deed, maar ik miste vooral de interactie, iemand met dezelfde instelling, die energie geeft, waarmee het klikt, met wie je na een overleg blijft hangen om nog te praten over alles en niets. Verrot was het dat je die energie zelf soms niet meer had. In een van onze laatste gesprekken was ik zo blij dat je zei dat de dalen minder diep waren. Neem de tijd, het komt goed, zei ik. Wat een schok, dat het niet zo mocht zijn.
Waar we ook vaak over spraken, was je mooie huwelijk; je liefde voor Marieke en je kinderen spatte ervan af. Ik hoop dat zij steun kunnen vinden in de liefde en alle mooie dingen die je hebt achtergelaten.
Vaarwel, ik mis je en dat zal zo blijven.
Stefan
