Beste Jeanine, Jonne en anderen,
Condoleances bij het overlijden van Edo. Ik weet niet of dat (nog) kan, maar ik doe dat ook namens mijn oudere broer Willem van Soomeren die ondertussen alweer een jaar of twintig dood is. Ik kende Edo vooral via Willem, maar vond bij Edo altijd een luisterend oor bij een vastgoed -, erfpacht - (al ging later Jonne daar meer over), of ontwikkelingsprobleempje. Een na laatste keer zaten we bij Brouwerij het IJ en legde ik als cultuur historisch bevlogen planoloog de zaak van de vulling van de Oude Houthaven voor. Met flink wat bewoners en werkers wilden wij een bewegende haven en geen dichtslibbende haven vol woonboten. Edo luisterde naar mijn verhaal, keek even naar de scenario's die we als Goud voor Hout gemaakt hadden en kwam met een definitief oordeel: "Paul vergeet het, ik zie niet waar het geld vandaan moet komen". Duidelijk. Hier sprak een econoom met jaren ervaring in de gebiedsontwikkeling (die wel als troost mijn IJ-witje betaalde). We verloren inderdaad. Laatste ontmoeting was op de Zeedijk. Hartjesdagen denk ik. Kort gesprek en ik zag dat Edo genoot van de gedachte dat de Zeedijk er anders zou hebben uitgezien zonder zijn inzet. Ook dat klopte als een bus.
Sterkte
Paul van Soomeren

"Als een van de eerste bewoners van het Poortgebouw heeft Edo, samen met Jeanine en Jonne, hier vele onuitwisbare voetstappen gezet.
Edo behoorde tot de groep bewoners die zo'n 35 jaar geleden het voor elkaar hebben gekregen dat we nu nog met zoveel plezier wonen in dit prachtige gebouw.
Dat zijn wij ons niet dagelijks bewust maar goed beschouwd wonen we hier indachtig Edo's inzet en liefde voor de Volkshuisvesting.
namens Woonvereniging Willemina, Tineke de Rijk voorzitter

Beste Jeanine, Jonne en anderen,
Vanuit Haarlem mijn condoleances bij Edo’s overlijden.
Ik leerde Edo in 1995 kennen toen ik bij bestuursdienst kwam werken. Samen met Cor de Jong vormden we het team voor de reorganisatie van de ruimtelijke sector, waar ROIB uit voortkwam. Ik herinner me zijn hartelijkheid, humor en doorzettingsvermogen. Die hadden we ook nodig bij het uitgraven van een enorme bamboe uit de tuin van ons nieuwe huis in Haarlem. Edo wilde die bamboe wel graag een nieuw leven geven in Amsterdam. Ik denk nog bij het poortgebouw, 1998?
Op het werk herinner ik me de bruteringsoperatie, iets met waarde van de grond, subsidies en corporaties. Alleen Edo snapte dat, samen met Willem van Someren, die de berekeningen ‘s nachts op z’n computer thuis draaide. Ik genoot van hun gesprekken, waar ik nooit een woord van heb gesnapt.
Ik wens jullie heel veel sterkte,
Ben Nijman

Begin jaren 80 leerden Edo en ik elkaar kennen. Hij was lid van het Amsterdamse VH dreamteam en ik werkte bij de 'vijand': het ministerie van VROM. Erger dan de vijand was echter dat wij in Den Haag het allemaal niet begrepen. Gelukkig was hij bereid me het me allemaal nog eens uit te leggen. Het gaf mij (beperkt) de ruimte om iets van onze kant naar voren te brengen. De combinatie van oprechte betrokkenheid, nieuwsgierigheid, eigen wijsheid en humor was zijn kracht. Eens werden we het nooit en toch een band. Dat was ook de basis voor ons G4 directeuren overleg van ontwikkelingsbedrijven. Natuurlijk ook toen kregen we les van Edo. Maar veel meer dan de zakelijke kant stond de uitwisseling van ervaringen, de persoonlijke kant centraal. We leerden de passie van Edo kennen voor de eetbare paddestoel. Nog steeds komen we onder de naam G4 zo'n 2 keer per jaar bij elkaar om de stand van de wereld en onszelf door te nemen. Dat blijven we doen met een lege plek aan tafel.

Jeanine en Jonne heel veel sterkte !

Ruud Bergh

Toen we in 1997 bezig waren met de oprichting en inrichting van de dienst Infrastructuur, Verkeer en Vervoer, was daar op het stadhuis ineens een nieuwe directie ROIB, met een nieuwe directeur Edo Arnoldussen.
Wat een boeiende en bijzondere tijd was dat toen en wat een drive en passie legde Edo aan de dag, om zo'n ingewikkelde reorganisatie snel tot een goed einde te brengen. Als geen ander wist hij te manoeuvreren tussen stadhuis, politiek en de betrokken diensten. Ik kreeg al snel grote bewondering en sympathie voor hem. Ik kan me nog herinneren dat er voor het eerst geëxperimenteerd werd met een nieuwe manier van communicatie, namelijk e-mailen. Dat ging in het begin helemaal niet goed. De diensten werkten met Wordperfect en het stadhuis met Word. We konden elkaars documenten helemaal niet lezen! Edo bracht alle betrokken collega's van het stadhuis en de diensten bij elkaar in een commissiezaal. Zijn leesbril ging op en af, en hij zei; "Ik heb er helemaal geen verstand van, maar het moet toch mogelijk zijn om hierover afspraken te maken. Jullie mogen niet weg voor dat je dat hebt gedaan!"

Later in 2005 kwam ik als adjunct-directeur Financiën bij hem in het directieteam van het OGA. We deelden hetzelfde secretariaat en dezelfde directiesecretaris en hadden tussen alle formele besprekingen door veel contact. Er waren forse problemen met de financiële verantwoording van het OGA en de jaarrekening. De inhoud was voor Edo altijd leidend en hij heeft echt hele mooie dingen gedaan voor de stad, maar de boekhouding klopte niet altijd helemaal. Toen de financiën rechtgetrokken moesten worden, heeft hij geen moment geaarzeld en zijn volle verantwoordelijkheid genomen om alles weer op orde te krijgen. Dat was moeilijk en ik heb hem ook daarom erg bewonderd.

Rust zacht Edo en heel veel sterkte Jeanine en Jonne.