Lieve Dennis,
We kennen elkaar sinds mijn eindexamenjaar, in 1994, toen ik als zomerbaantje kwam werken in de keuken van De Egelantier. Jij was de ‘klusjesman’: je verving kapotte lampjes enzo, maar vooral was je denk ik een vrolijke noot voor veel bewoners, met een grap en een praatje. Later werkten we allebei in de keuken in het weekend: jij op de zondag, en Miranda en ik op de zaterdag. Wij klaagden vaak dat wij alle voorbereidingen deden voor de zondag (taart maken, appelmoesbakjes vullen, …), zodat wij ons afvroegen wat jullie eigenlijk nog moesten doen.
De weekendploegen hadden steeds meer contact; op een gegeven moment gingen we wel eens uit met elkaar en we vierden een paar keer Sinterklaas bij een van ons thuis. Uit deze ‘Egelantier-tijd’ stamt ook mijn benaming ‘Denis’ voor jou (van het liedje van Blondie); ik kreeg de bijnaam ‘Annebep’. De laatste keer dat ik bij je was, vlak voor mijn vakantie naar Amerika en ongeveer drie weken voor jouw overlijden, verwelkomde je mij, liggend op de bank, met het bekende ‘Hé, Annebep…’. Ik kon niets anders dan zeggen: ‘Hé, Denis…’.
We vonden elkaar in het hardlopen, en je bent ook een keer meegegaan naar een bostraining van mijn schaatsvereniging, op woensdagavond. Als ik over het fietspad vanaf Hollandsche Rading/Utrechtseweg richting de hei rijd, moet ik er altijd aan denken dat jij daar verzuchtte: “Pfff, en dat noemen ze rustig dribbelen… dit is gewoon sprinten!” Het was vast niet zo erg, maar jij vond het wel leuk om wat te overdrijven en een beetje de spot met jezelf te drijven. Je had er geen enkele boodschap aan wat anderen van je zouden denken en was altijd jezelf. En je hield het toch maar mooi vol!
We studeerden allebei in Utrecht en kwamen elkaar regelmatig tegen op station Hilversum, en dan reisde ik met jou, Maarten en anderen mee. Dat was altijd dolle pret, met veel (foute) grappen en onzinnige gesprekken. Een terugkerende grap ging over liggen in de bagagerekken. Ik weet niet meer waar het precies over ging, maar we hadden allemaal veel plezier met dit terugkerende verhaal, dat natuurlijk steeds gekker werd.
In de tijd voordat Miranda en jij ‘officieel’ iets met elkaar hadden (voor zover ik weet), hadden we het plan opgevat om een keer met z’n drieën te gaan zwemmen in Loosdrecht. Uiteraard gingen we op de fiets, en tegen de tijd dat we terug naar Hilversum gingen was het al min of meer donker. Jij had nooit echt verteld over jouw slechte ogen, maar op dat moment moest je wel. We zijn naar huis gefietst met jou tussen Miranda en mij in. Later haalden we het regelmatig als herinnering op, en toen pas heb ik begrepen dat jij echt bijna niets zag en hoe angstig het voor je geweest moet zijn. Maar je gaf je over aan de situatie, en durfde volledig op ons te vertrouwen. Een bijzonder typerende eigenschap van jou: de situatie is zoals ‘ie is en we maken er het beste van, want er is altijd wel iets positiefs aan te ontdekken.
Toen Miranda en jij jullie eerste huisje betrokken, gaf ik jullie een wc-borstel met houder – dat vond ik wel een passend cadeau voor iemand die regelmatig vroeg: “Trek eens aan mijn vinger”, en dan een keiharde scheet liet.
Lieve Dennis, jouw levenslust en jouw overgave aan elke situatie was aanstekelijk. Jij zat niet bij de pakken neer en maakte er het beste van. Je had vaak een duidelijke mening over situaties en mensen, en kon daar ook best hard in zijn, omdat je altijd bloedeerlijk was. Maar zo was je ook voor jezelf: je had er geen moeite mee om fouten toe te geven en was altijd volkomen eerlijk naar jezelf en tegen anderen. Dat, in combinatie met een gezonde portie zelfspot, je (zwarte) humor en het ‘gaan’ voor dingen die je belangrijk vond, maken dat je een vriend bent om te blijven herinneren.
Miranda: wat ben je sterk en dapper! Ik heb er bewondering voor hoe jij er was voor Dennis en hem in de laatste periode ook los hebt gelaten in zijn beslissingen, die voor jou niet altijd makkelijk waren. Jullie vertrouwen in en liefde voor elkaar sprak uit alles, ondanks ook alle moeilijke momenten en periodes. Jullie hadden altijd plannen, voor de korte en de lange termijn, en hebben veel daarvan gelukkig ook waargemaakt. Jullie liefde voor reizen en de wereld verkennen, en het samen ook van de kleine dingen in het leven genieten, is iets wat jullie samen voor mij typeert.
Daan: je vader was zo trots op jou! Jij was nog vrij jong toen hij met je begon te koken, en jou ook gewoon met een echt groot en scherp mes liet snijden. Hij vertrouwde erop dat jij dat best kon – en dat kon je uiteraard ook gewoon. Later stuurde hij trotse foto’s van jullie samen op de mountainbike, of vertelde hij van een klusproject waar jij zulke goede ideeën voor had. Hij vond het geweldig dat hij veel van de dingen waar hij zelf zoveel plezier aan beleefde, met jou kon delen. En die band neemt niemand jullie meer af!
Laten we veel over Dennis blijven praten én om zijn grappen blijven lachen – zodat zijn lichtje bij ons blijft.