Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Voor mijn lieve papa, Een herinnering van, voor en over de geweldigste man die ik ooit heb gekend. tegen jou kan niemand op. Je was zo lief voor mij, altijd.... in goede en in slechte tijden. Deze site zodat niemand jou ooit vergeet. Ik koester je in mijn hart en zal je altijd bij mij dragen. Ik hou zo vreselijk veel van jou en ik zal je zo verschrikkelijk missen. Dit verdriet is niet met een pen te beschrijven. Deze pagina zal alleen een indruk geven van hoe ik mij voel, maar mijn gevoel van verdriet en gemis is niet uit te drukken. Omdat het zoveel meer is als ik ooit kan beschrijven Ik hou van je mijn lieve dappere en eigewijze papa. Voor altijd je dochter Sonja Pap werd op 1 december 1929 geboren als helft van een tweeling. zijn zus Mien is dan net 10 minuten oud. Als jonge jongen ging hij werken bij schilders atelier J.Luhlf op de lindengracht in Amsterdam. Hij trouwde op 12 juli 1958 met Sietske Huisman. In september 1965 werd ik geadopteerd , 10 maanden jong was ik. Vanaf dat moment waren we twee dikke maatjes, miemand heeft daar ooit tussen kunnen komen. Tot zijn pensioen heeft hij bij Luhlf gewerkt. Daarna zijn mijn ouders uit de jordaan verhuist naar Osdorp. pap is opa geworden van vijf kleinzonen en een kleindochter en twee jaar geleden werd hij overgrootvader, iets waar hij erg trots op was.Inmiddels is op 11 september 2012 ook mama (geb 08-12- 1932) overleden na zo'n 16 jaar dement te zijn geweest.Ook mama wordt erg gemist.Hun trouwdag was op 12-07-1958

Overige informatie
De eerste vreselijke tijd Op 02 juni 2006 was je vreselijk beroerd van de bronchoscopie die je had gehad, ik besloot je op te halen en bij ons te laten zijn tot je wat opgeknapt was. Je knapte niet op en op 15 juni 2006 sloeg de wereld onder ons weg. We hoorden dat je longkanker had. De artsen gaven je hoogstens drie maanden te leven nog. Maar we lieten het er niet zomaar bij zitten. We besloten dat je chemo in Meppel plaats moest vinden, omdat dat gewoon een gezondere omgeving was dan Amsterdam. Mam was toen al een paar jaar dement en die kon je niet echt tot steun zijn. Je chemo sloeg wonderwel redelijk aan en je voelde je beter. Voor het eerst sinds je bestaan, woonde je niet in Amsterdam. Je kon genieten van de mooie omgeving hier. In juli 2006 kreeg je een herseninfarct. Je was de weg even kwijt, dacht dat je weer 46 jaar was. Je korte termijn geheugen had een klap gekregen en je vergat veel dingen, maar we gingen door.Jij en ik, de eenheid die we altijd al waren geweest. Je ging "op kamers" in huize ABC. Ging naar het dagverblijf op "de Schiphorst" en je vond het heerlijk. Mama woonde inmiddels daar en je bezocht haar trouw elke dag. Ze begreep het allemaal niet meer zo, maar wist dat je bekend was. 50 jaar waren jullie getrouwd en je hield nog zoveel van de vrouw die jou niet meer herkende. Twee jaar verder waren we en het ging toch slechter met je. 22 augustus 2008 besloten we dat je bij mama in de schiphorst ging wonen. twee weken was je daar.. tot 4 september. Toen ging je voor controle naar het ziekenhuis. Vrijdag 4 september moest je voor controle naar de longarts.Deze zag meteen dat het mis echt mis was met je. We besloten in goed overleg,om je op te laten nemen,om je aan de morfine te zetten. Hebben alle familie en vrienden ingelicht, zodat iedereen nog afscheid kon nemen. Jij was erg blij met deze beslissing,omdat je helemaal op was. Vrijdag avond rond 22.00 u werd de eerste morfine (60 mg p/min) toegediend. De arts had gedacht dat je erg snel in een coma zou raken, maar je was een "ouwe taaie" zoals je dat zelf zo mooi kon zeggen. Zaterdag avond is de dosis met 60 ml verhoogd.Je bent al die tijd goed bij geweest en hebt steeds gehoopt nu snel te mogen gaan,maar het wilde maar niet vlotten. Inmiddels waren er veel mensen even bij je op bezoek geweest, waar je erg blij mee was, maar ook erg vermoeiend. Inmiddels hadden wij allemaal een chronisch slaaptekort, maar hadden een kamertje waar we afwisselend konden slapen. De kinderen zijn al die tijd bij ons gebleven. En die hielpen waar ze konden. Vanaf zondag werd je erg onrustig en soms zelfs een beetje aggressief, je dacht dat we je in de maling namen,door "te doen alsof" wij en de artsen je wilde helpen. Je kreeg wat extra morfine in de hoop dat het nu wel sneller zou gaan. Je werd er even rustiger van en we konden je weer knuffelen. 's avonds weer de morfine met 60 ml omhoog en weer een onrustige nacht in. Ik heb zelf vannacht maar drie kwartier geslapen en werd wakker gemaakt omdat je weer erg onrustig werd. Om half 9 zou de arts even komen kijken. We besloten om je een middel te geven, waarvan je in slaap zou vallen om niet meer bij te komen, zodat het voor jou allemaal minder pijnlijk en veel prettiger zou zijn. Om 9.15 u kreeg je die tranqualizer en met je duimen omhoog (ten teken dat het goed was zo) ben je in slaap gevallen, we hebben je voor die tijd allemaal kunnen knuffelen en kunnen praten met je. We hebben alles gezegd wat we wilden zeggen. Om 12.45 u ben je in alle rust heengegaan. Je bent nu waar je graag wil zijn. Op een plek van vrede, rust en zonder pijn..Ik ben zo blij voor jou,maar oh oh oh, wat zullen we je missen. Lieve pap, wat heb ik het fijn gehad met je, wat hadden we het ontzettend leuk, tot op het allerlaatste moment heb je ons laten lachen. Vlak voor je in slaap viel, ging je duim omhoog ten teken dat het goed was zo. Papa we wensen je een behouden vaart en een veilig en gelukkig verblijf daar waar je nu bnt. Ik hou zo ontzettend veel van je, dank je voor alles!!!! Je voor altijd liefhebbende dochter Sonja.