Allereerst Michèle, Marit en andere dierbaren, gecondoleerd met het abrupte verlies van Arne. Wat een enorme schok. Heel veel sterkte met het afscheid en verwerken van dit verlies.

Beste Arne,
We kennen elkaar van het Sociaal Domein van de gemeente Eindhoven, onderdeel Participatie. Daar hebben we samengewerkt, jij als Specialist Participatie en ik als afdelingshoofd. Die rol vervulde je vol overgave, met de werkzoekende inwoner als vertrekpunt. Je was erg betrokkene en had een frisse inbreng bij het ontwikkelen van plannen en werkwijzen.
Onze laatste contacten dateren uit de tijd dat jij een andere stap wilde zetten in je loopbaan. Samen met de HR-consulent trokken we met z’n drieën op. Dankzij jouw wil en inzet is dat een succesvol traject geworden en ben je bij team Implementatie aan de slag gegaan.
Ik zal je me herinneren als een bewogen en sociaal mens met oog voor de menselijke maat. Ook was je een toffe collega.
De wereld zal nooit meer hetzelfde zijn.
Arne, vaarwel!

Rob van der Maden

Doorzakken op de boot tot diep in de nacht. Onze 'samen 60' 30e verjaardag op de Frans van Mierisstraat. Het schorpioenenfeest 10 jaar later. Hockeyteam heren 3 bij AMVJ. Later golfen met Birdie Num Num. De trip naar Frankrijk om de zonsverduistering te zien. Met kokende motor door Madrid rijden en ieder kwartier het water bijvullen. De legendarische skivakantie waar jij al snel doorhad dat het erg veel moeite was om iedere dag de skischoenen uit de achterbak van de auto te halen en in de kelder te laten drogen. Die kon je beter in de auto laten liggen, dat scheelde een hoop sjouwen. Jouw gezicht (en dat van Remco!) toen je de volgende dag boven op de berg er achter kwam dat jouw skischoenen beneden lagen omdat een behulpzame vriend ze voor je in de kelder had gezet. De trip naar Sicilië voor het 5e lustrum van het onvolprezen wielerspel, dat onze groep na al die jaren nog steeds bij elkaar hield.
Wat hebben we veel plezier gehad. En wat is het een klap dat je er niet meer bent. Ik ga je enorm missen. Ik wens de familie veel sterkte met dit grote verlies.

Vaarwel vriend,
Pieter-Bas

Allereerst wil ik Michèle, zijn dochter Marit, Nel, zijn vader en Remco en zijn gezin veel sterkte toewensen.
Ik heb een klein stukje geschreven en ik hoop dat het op prijs gesteld wordt.
Voor Arne,
Mijn eerste ontmoeting met Arne was ‘s morgens vroeg in een klaslokaal op het Libanon. Hij was nogal te laat en kwam met grote passen het klaslokaal binnen, een boomlange verschijning in vol punk-ornaat met een half geschoren hoofd en legerkisten aan. Eenmaal naast mij plaatsgenomen leek Arne nog afschrikwekkender, maar ik kwam er al snel achter dat hij dat helemaal niet was. Arne vertelde me later eens dat hij vooral geïnteresseerd was in hoe mensen op hem reageerden. Wel vroeg hij zich af en toe openlijk af wie of wat hij met die legerkisten een rotschop kon verkopen, maar daar meende hij niets van. Want Arne was absoluut niet gevaarlijk, en zo snel men hem leerde kennen verdwenen eventuele vooroordelen als sneeuw voor de zon.
Ik herinner me Arne vooral als vriendelijk en zacht, met een ‘wicked sense of humor’. Zo genoten we samen van de shockerende humor van W.C. Fields, was het in zijn ogen belangrijk om mij en anderen regelmatig de praktische gebruiksmogelijkheden te laten zien van zijn Zippo aansteker en deelden wij jarenlang stopwoordjes die anderen zelden of niet begrepen maar die wij wel erg grappig vonden. En er was zoveel meer. Samen maakten wij onderdeel uit van de leukste vriendengroep ooit. Er waren de altijd geweldige feesten (ook aan het Bolkruid 23), de Ardennen, de kerstdiners, Berlijn (en die foto met Marco), en de lange nachten waar wij allemaal Risk speelden en ik altijd verloor. Arne schepte er een grimmig genoegen in tijdens het Risken na geleverde strijd sigarenrook over het bord te blazen, en kon dan iets zeggen als “het is een waar slagveld” of mompelde dat er vast vele onschuldige levens geofferd waren, dit alles met een geheimzinnig lachje om zijn mond. Dit was de tijd van het Libanon. Later is Arne nog getuige geweest op mijn huwelijk, al hadden we toen veel minder contact.
Arne, ik richt me nu tot jou. Ik heb me al veel te lang afgevraagd waar die goede tijden zijn gebleven. Ik had altijd het idee dat als ik weer terug in Nederland zou zijn we elkaar zouden zien en konden bijpraten. Ik zal je missen, maar eigenlijk is dat de laatste 20 jaar al zo. Ik hoop dat je weet dat je nooit uit mijn gedachten bent verdwenen en dat wij elkaar daarboven ooit nog eens tegen het lijf lopen. Dan kunnen we het allemaal nog eens overdoen, wat vind je daarvan? Tot dan, en rust zacht, Lieve, lieve Arne.

Je vriend Peter

Lieve Arne, lieve familie, onbegrijpelijk en ongelofelijk dat je er zomaar niet meer bent. Kunnen het eigenlijk niet echt bevatten. Prachtige herinneringen blijven, teveel om hier op te schrijven. Meest prominent onze tijd in Amsterdam bij Unitas. Jij als lid van het eerste uur bij Quadragesima. Stoere, stoïcijnse nozem in leren jas op kisten. Daaronder ging een hele fijne, gezellige, zachtaardige vent verscholen. De kansloze vakanties met de jongens in Frankrijk. Met de Peugeot 505 TD plus aanhanger, opgehaald bij je ouders voor het vervoer van de onontbeerlijke koelkast (warm bier ondenkbaar) naar de Franse kust waar op de strandcampings vooral de vakantievierende dames en in mindere mate de kamperende gezinnetjes en lokale campingbaas ‘genoten’ van onze aanwezigheid. Fantastische, zorgeloze en waardevolle tijd. De nog steeds jaarlijks terugkerende weekenden waarin we onze wielerploegen bij elkaar kopen op onze eigen veiling. Hoewel er uiteraard, met een grote knipoog, veel eer in het spel ligt, waren de tripjes, diners en quasi verhitte disputen over betekenisloze wielrenners de sleutel tot onze blijvende vriendschap. Wat een verschrikkelijk gemis en onvervulbare plek laat je achter. Je blijft voor altijd bij ons. In ons spel, in onze gesprekken, in ons hart. Lieve familie, Marit, Michèle, ouders, broer en andere betrokkenen, we wensen jullie veel steun, sterkte en liefde toe.