Intreeweek 1986. Als een van de laatsten kwam ik aangelopen bij het groepje en moest een formulier in vullen. Jij stond op: “Hier, ga maar even zitten.” Daar is het begonnen. Zo leerden wij Amsterdam kennen. Jij fietsen, ik op het stuur. Zorgeloos, de wereld aan onze voeten. Als snel had jij de kamer geregeld in de Frans van Mierisstraat. Deze kamer was wel zo’n beetje de rode draad door onze studententijd. De oranjeroze vloer en vol met kasten met stripboeken en allerhande kookspulletjes, en de handige hoogslaper die je vader timmerde. Je gepoetste Van Bommels met schoenklemmen. De theekist als tafel. Iedereen was altijd welkom en we beleefden daar met z’n allen de val van de muur. En dat wij samen (nou ja, jij) ieder jaar keken naar The Guns of Navarone. De feesten, de gezellige weekenden bij Nel. De vakanties. Hoe jij in Zweden volkomen onbekommerd stond te vissen tussen de bosjes terwijl ik ruzie had met honderden muggen. Hoe je mij de grotten in de Dordogne liet zien. Geen buit bij het diepzeevissen op Bermuda, maar wel mooi een walvishaai gespot. Naar de toko, de markt en lekker koken. Beugelflessen met zelfgemaakte ketchup die midden in de nacht ploften. Oh ja, en studeren. Wat een toptijd. Maar ook moeilijke tijden. De ziekte en overlijden van mijn vader en van Roeland en Jan. We hielden altijd contact, de laatste tijd een paar keer per jaar een berichtje of telefoontje. Je was er altijd. En nu niet meer. Ik kan het nog steeds niet geloven. Lieve Arne, ik heb zoveel goede herinneringen aan je. Alleen maar goede herinneringen. Heel veel sterkte voor Michelle, waar je zo gelukkig mee was, Marit, je trots, Nel, Remco, je toffe neven, Marije, Hans en al je vrienden. Zoveel mensen gaan je enorm missen.
