An war meine Patentante und die Schwester meiner Mutter (Betsy). Da die beiden sich sehr gut verstanden und auch als Familien den Kontakt nicht miteinander verloren, obwohl wir zeitweise im Ausland lebten, waren An und Wim als auch Marianne und Jan immer eine feste Größe in meinem Leben. Als meine Mutter erkrankte, kamen An und Wim, um sich um uns zu kümmern . An übernahm sogar zeitweise den Haushalt bei uns, was dazu führte, dass Wim des Öfteren die lange Reise von Brielle nach St.Augustin (Dtl.) antreten musste, um seine Frau zu sehen :-) An und Wim waren meinen Eltern, vor allem meinem Vater eine große Stütze- nicht nur seelisch, sondern auch weil sie tatkräftig mit anpackten. Auch die beiden Männer verstanden sich sehr gut, obwohl sie politisch häufig anderer Meinung waren, aber spätestens beim Essen, war das alles vergessen und es wurde viel gelacht, erzählt und auch gesungen (Wim) . Ich kann mich nicht erinnern, wie oft wir sie besucht haben und bei Ihnen übernachtet haben, aber es war immer ein FEST.

Nach Wims Tod beobachtete ich, wie An sich nach einer Zeit der Trauer noch einmal komplett neu erfunden hat und für sich ein neues Leben gestaltet hat. Sie war vielseitig interessiert, liebte Musik, spielte zeitweise selber Klavier, liebte alles was blühte, reiste viel , las viel, wurde Mitglied vieler Zirkel bzw. gründete selbst welche und war eine tolle Gastgeberin. Als ich erwachsen war, hat sie mich immer mal wieder besucht: dann hat sie sich mit großem Interesse die Stadt angeschaut, in der ich gerade lebte, war mit mir in Ausstellungen oder wir besuchten Konzerte gemeinsam. Zwischendurch kam ich dann auch nach Brielle, wo es immer etwas Leckeres zu essen, gute Gespräche mit einem Glas Wein oder Bier und natürlich : einen Ausflug zum Strand gab :-)
Da meine Mutter relativ früh verstarb, war es für mich völlig klar, dass An mit mir das Brautkleid aussuchte und am Tisch des Brautpaares saß.

Wie mein Cousin Gerard es schon in seinem Post geschrieben hat: sie war bei uns in traurigen als auch in fröhlichen Momenten und sie hatte immer ein offenes Ohr für uns und ich weiß, dass sie sehr, sehr viel für den Familien-Clan Nieuwhof als auch für mich getan hat.

Liebe An, ich danke dir für alles . Du wirst mir sehr fehlen.

Monika

Gecondoleerd familie van Kan met dit grote verlies van uw moeder en schoonmoeder. Ik heb An leren kennen van de leesgroep met o.a. Margriet Bezemer.
An kon begeesterd hele zinnen citeren, humorvol, invoelend en erudiet.
Het was een feest als zij ook aanwezig was.
Verder kwam ik An vaak tegen bij concerten in de Doelen, altijd even een praatje en wat kon ze genieten van de muziek!
Een bijzondere vrouw is heengegaan, ik heb veel van haar geleerd, luisteren, niet te snel oordelen en ben blij haar gekend te hebben.
Ik wens u als familie alle goeds toe en sterkte voor de toekomst zonder An.
Hartelijke groeten, Ada de Jonge, Brielle

Ik heb An gekend vanaf het moment dat ik in Brielle kwam wonen. Ruim 40 jaar geleden en heb meerdere keren met haar samengewerkt. Als welzijnswerker en later directeur van het Welzijn Ouderen heb ik jarenlang gebruik van haar kunnen maken als chauffeur bij het vervoersproject. Ook was ze ze een trouw bezoekster van de activiteiten. Altijd met een goed humeur en stralende lach. Ook is ze jarenlang betrokken geweest bij het Gehandicapten platform Brielle en natuurlijk de PvdA.
Niet zolang geleden sprak ik haar nog bij het Vrijheidsbos waar ze regelmatig kwam. Ook om te helpen bij de Doedagen in het bos.
Een bijzondere aardige, vrolijke en fijne vrouw waar ik met plezier aan terug denk.
Ik wil jullie van harte condoleren met dit verlies en wens jullie veel sterkte.

An was er op veel belangrijke momenten, op feestelijke en treurige, in mijn leven, en ik denk ook bij dat van veel anderen.

Het eerste waaraan ik denk was eigenlijk een bijna zwijgzaam samenzijn want woorden deden er op dat moment niet veel toe. An en ik deden een concertreeks van de Rotterdamse Philharmonie, Gergiev en zo. Ik haastte me weer naar Rotterdam, en ik weet niet of we het daar hoorden, of eerder die dag, maar voor Marja was er geen hoop meer. Eigenlijk wist ik me geen raad, wilde ik weg, in ieder geval niet dit gedoe. Ik heb die avond nog nooit muziek beleefd, er zo mee ovehoop gelegen, zoals toen: weerstand bieden en steeds door een truuk van Beethoven meegevoerd worden: de natuurtaferelen, de onweersbui, de stevige wandelpas, Pastorale.

Een tweede moment was misschien net zo zwijgzaam. Minka en ik stonden bij het bed van mijn moeder waarmee het steeds slechter ging; buiten bewustzijn, wat doen. An kwam binnen en begon tegen haar te praten. Ze zei dat ze afscheid kwam nemen, dat ze elkaar niet meer zouden zien, dat ze veel dingen samen hadden beleefd, dat ze het goed samen hadden gehad en veel gelachen. Ik stond versteld, An sprak niet alleen tegen haar, maar ook tegen ons: laat haar los, het is goed zo.

In ons laatste telefoongesprek zei ik dat ik haar Wim af en toe miste, dat hij voor mij voor iets stond en daar spraken we over. An zei dat haar broer Jan belangrijk voor haar was geweest en ik dat ik me dat toch niet goed kon voorstellen. Ze vertelde waarom en ik begon te aarzelen of ik het wel juist zag. Bij het ophangen zei ze waarschijnlijk onbewust: dag broer. Ik moet daar nog over nadenken.

“Haar levenslust en levenskunst” is prachtig verwoord. Zo herinneren wij de buurvrouw ook.

Heel veel sterkte,

Richard & Esther

Het waren voor Bey, mij en de kinderen vier gouden jaren in Den Briel vooral door An en Wim, met Marianne en Jan als erbij horend. Vriendschap, genegenheid, bezorgdheid wederzijds.
Zij was zorgzaam, lief, vrolijk, gedienstig, duidelijk.
Alles wat echte vriendschap inhoudt. Dat bleef na-ijlen, houdt nooit meer op. Dat is mijn troost.
Piet Goris en kinderen