Lieve Alex,

Mijn grote, stoere, coole, knappe, grappige broer.
Bij papa en mama thuis zette je altijd lekker hard the Doors, AC DC of Joy Division aan. Vooral als papa en mama een weekendje weg gingen.
Gitaar spelen op je kamer met de versterker op 10.
Toen ik ook naar de middelbare school ging maakt je mij duidelijk dat het de bedoeling was om een heel eind achter jou te lopen en een bus later te nemen naar Lochem. Toen je vrienden zich gingen interesseren in mij, mocht er bekend worden dat ik je zus was.
Je kon altijd alles zo goed, tennis,
tafeltennis, voetballen, muziek maken, foto s maken. Het ging je gemakkelijk af.
Muziek maken op je kamer, opnemen op de cassetterecorder en naar beneden stormen om het aan ons te laten horen.
Daarna volgden vele bands en optredens.
Vakanties stonden in het teken van kleine platenzaken in donkere steegjes, op zoek naar “bootlegs” van the Doors. In Parijs natuurlijk naar Pere la Chaise, het graf van Jim Morrison.
Je ging in Den Haag wonen, ik in Nijmegen, ik kwam graag in Den Haag, vele feestjes en avonden in het Paard.
Je regelde een huis voor mij in Amsterdam, je had zoveel connecties, vrienden en altijd was je behulpzaam.
Voortent opzetten op de camping wilde graag bij helpen. Niks was teveel.
We werden collega s, wat deed je het goed, geduldig en wat gaf je de leerlingen vertrouwen.
Bijna was je klaar met de opleiding docent beeldende vorming. Ik vind dat je het diploma postuum verdient!
Je had er zo hard voor gewerkt.
Afgelopen weken hebben we elkaar vaker dan ooit gezien bij t Kattenlaantje, vol plannen, ideeën en levenslust. Je had verschillende sollicitatiebrieven verstuurd en had een paar fotoshoots.
Lieve Alex, ik beloof je dat wij, Ruben, Tamar, Isaak Marc en ik heel goed op de kleine de Groot, je Elzie, Elze zal letten en met haar naar opa Tijs en Magda zal gaan. We zorgen ervoor dat ze altijd zal weten dat je een fantastische vader voor haar was!
Hoop dat je nu fijn samen bent met Evan en mama.

Dag Alex,
💙
Danielle

Lieve Elze, er zijn geen woorden voor het verlies van je vader. Mijn eigen zoon verloor zijn vader toen hij 10 jaar oud was en we voelen zijn afwezigheid nog bijna elke dag. Ik heb Alex leren kennen ergens rond 1995 in cafe L' Affiche en met zijn onstuimige charme had hij al snel een speciale plek in mijn leven. Hij kwam zelfs helemaal naar Indonesie in 1997 om ons op te zoeken. Zijn ontroerende kwetsbare eerlijkheid zal ik niet snel vergeten. Daar kunnen we allemaal veel van leren. In jouw herinnering zal hij er altijd gewoon zijn. De dood is in die zin vooral een fysieke toestand. Het gemis vul je met de oneindige verhalen en grappen die zijn afwezigheid zo goed mogelijk inkleuren. Althans zo hebben we dat met Andre de vader van mijn zoon de afgelopen tien jaar gedaan. Een mooie anekdote heb ik nog voor je over de laatste keer dat ik Alex gezien heb. Ik was met mijn toenmalige partner Adjie, een zanger in een Indonesische metalband, op vakantie in Nederland. Adjie en Alex hadden meteen een muzikale klik en ze gingen samen naar een metal concert in de Melkweg. Na afloop zagen we een stralende, totaal bezwete Alex op blote voeten in een nabij gelegen cafe. In de mosh pit was hij door al het geweld zijn slippers kwijt geraakt. Het mooie was dat hij nauwelijks leek te begrijpen waarom ik er zo om moest lachen. Als iemand het leven ook echt heeft geleefd...helaas heb ik hem de laatste vier jaar of zo niet meer gezien. Mijn foto's van hem liggen helaas in dozen ergens opgeslagen. Als ze weer een keer tevoorzijn komen zal ik ervoor zorgen dat ze deel worden van een herinneringsalbum. Heel veel liefs en sla de liefde op die hij over ons allemaal heeft uitgestort, Step

Lieve Elze,
door jou heb ik je vader leren kennen. Je danste bij mij als een vlinder, piraat of als jezelf door het lokaal en soms waren er openbare lessen waar de ouders konden komen kijken. Je rock and roll vader viel op tussen de anderen en we hadden meteen een klik. Hoe trots je vader en moeder waren spatte er van af. Tijdens die openbare lessen en ook op facebook waar we elkaar bleven volgen. Dat al zijn mooie woorden, foto's, herinneringen je je hele leven zullen troosten en kracht geven om verder te gaan. Je vader zal altijd een deel van jou zijn!
Liefs,
(dansjuf) Petra Beers

Lieve Elze

Wat een ongelooflijk verdriet voor jou en je familie dat je zo plotseling en zo jong je vader verliest.
Ik ken je vader van camping Geversduin via je tante Danielle. Als het zomer was, zag ik jullie daar weleens. Fotografie was een raakvlak.
Op facebook zag ik altijd hele mooie foto’s van jou, gemaakt door je vader. Daar sprak zoveel liefde uit voor jou en zoveel trots! Lieve Elze en familie ik wens jullie heel veel sterkte met het gemis van deze bijzondere man.
Heel veel liefs, Dorine

In ons huis woonde je het laatste jaar. Soms kwam ik op bezoek uit Ierland en verwelkomde jij mij terug in ‘ons’ huis met open armen. Als Elze er niet was gaf je met trots voor je dochter de mooie tekeningen die Elze altijd voor mij tekende. Hij houdt van je Elze.
Ik weet nog dat we samen een avondje op de bank zaten, Augustus 2019. Jij had Pizza in de oven gedaan, lekker makkelijk. Want er was een voetbal wedstrijd die jij wilde kijken. “BAM doel!” riep je elke keer als er een doelpunt was. Beide lagen we in een deuk omdat ik er elke keer zo van schrok. Ik hoor het je nog zo goed zeggen. Een stem en persoon met passie voor alles en liefde voor zijn dochter.
Nooit vergeten !

Lieve Alex,

Warmte, levensvreugde, doorzetten, knokken en heel veel liefde.
Dat komt in mij op als ik aan jou denk.
In mijn gedachten blijf je levend.
Gina

Lieve Alex,
Je plotselinge overlijden is onbegrijpelijk en overrompelend. Gisteren heb ik met pijn in mijn hart afscheid van jou genomen.
Vier jaar lang waren we vaak en veel samen. Hoewel we het net zo vaak hebben geprobeerd, een relatie lukte niet. Om allerlei redenen. En toch waren we nooit echt ver weg van elkaar.
Het leven had ons al ver voor onze ontmoeting flink om de oren geslagen. Het verlies van jouw Evan, het verlies van mijn David. Onze levens zo getroffen door een groot verlies. Zoveel paralellen en toch zoveel verschillen.
Alleen je liefde voor Elze was eindeloos. Overal waar jullie neerstreken zorgde je voor een warme veilige plek. Voor haar. Voor jullie. In alle onrust zorgde jij voor rust. Ik heb je er zo om bewonderd. Zoveel liefde en toewijding voor je meisje, de kleine de Groot.

Zoveel herinneringen. Je liefde voor Brood. Je altijd prachtige foto’s. Je was een wandelende muziekencyclopedie. Je bandjes, de concerten die je had gezien.

Zoveel herinneringen. Zoals die keer dat je mij appte of ik zin had in een concert van Waylon. Waarop ik antwoordde ‘nee dank je, hij stinkt uit z’n bek’. En jij mij stikkend van de lach opbelde omdat je het best een gek argument vond. Tranen rollend over je wangen. Zoveel herinneringen, klein en groot.

Onze ingewikkelde levens zorgden voor oneindige, intense en prachtige gesprekken. Vaak vol vuur. Waarna we hard muziek draaiden en samen de nacht weg dansten. Zo’n drie weken geleden zei je, vlak voordat je de deur uitliep ‘weet je dat we gisteren negen uur gepraat hebben?’ Het was de laatste keer.

In gedachten houd ik je vast, koester ik onze tijd samen en bewoon jij een warme plek in mijn hart. God wat wens ik dat je nu hand in hand loopt met Evan. Gadegeslagen door je moeder.

Een van jouw laatste woorden aan mij zijn nu mijn laatste woorden aan jou.
Ja, ik mis je. So you know, Alex de Groot.
Dag lief

Daniëlle Warnier